Jak wschody słońca

[anastazja]

dla Witka Kiejrysa

ibisy szkarłatne
w delcie Orinoko
rzeka spotyka ukrwione niebo

w nieskończonym zachwycie
wyrafinowane piękno
zamknięcie oczu to początek
na zatrzymanie chwili

cień zamienia się w światło
wędrującego Stwórcy
nie muszę wiedzieć jak ma na imię
wierzę że jest

[coobus]

Daleko podążyłaś wyobraźnią od tych wschodów, których widoku Ci zazdroszczę. Widać, w delcie Orinoko wschód słońca jest tak samo życiodajny, jak w Bieszczadach. Myślę, że Orfeusz gra dla wszystkich, taka jest siła jego liry.
Plastycznie nakreśliłaś obraz, który zawieszam teraz w swojej wyobraźni. I pięknie

[411]

nie muszę wiedzieć jak ma na imię
wierzę że jest

Dokladnie tak, nie ma znaczenia jak Go wolaja - wystarcza wiara.

Do zadumania.
J.

[anastazja]

Plastycznie nakreśliłaś obraz, który zawieszam teraz w swojej wyobraźni. I pięknie

Nie byłam w Orinoko, oglądałam dokument. Urzekł mnie, niesamowite są te ibisy, hamaki dla ludzi, którzy mimo biedy są szczęśliwi. Dzieci biegają razem ze świnkami i to jest fajne!

Dziękuję cobusku. Pojutrze będę oglądać Italię
Pozdrawiam




Józefino - dokładnie tak jest. Dziękuję za chwilę.

Pozdrawiam.