z pierwszym krzykiem twoja śmierć (prababci)

[Adela]

słowa duszą się na dnie plecaka
pogaszone światła w tunelu
szczelnie zakręcone kurki z wodą

wyjeżdżam

siwy pan rzuca walizkę do nieba
szkoda że spocony i stary

na szpulkę kołowrotka nawijam
uciekające pola
mam miejsce w przedziale
i wzięłam witaminy

siwy pan przeżywa wojnę
tym razem w gazecie

a ty siedzisz na werandzie
zawinięta w kocyk jak niemowlę
skulona i malutka
czekasz
która z nas odwiedzi cię pierwsza

[coobus]

Nie wszystko potrafię umiejscowić w czasie, ale całość ociera się o śmierć, o czas już po, a w wierszu tak osobistym nigdy nie nadążymy za żalem autora. I nie musimy. Wystarczy, że go uszanujemy, nie potrafiąc we właściwym stopniu dzielić.
Piękny zapis czegoś, o czym mówi nam tytuł.

[Adela]

coobus dziękuję:)

Pozdrawiam,
A.

[411]

Adelo,
dedykacja jest kierunkowskazem, aczkolwiek bez niej tez czytalabym Twój wiersz, jako uswiecenie pamieci kogos bliskiego. I to jest dobre, prawdziwe, nawet jesli nie do konca rozumiemy tych specyficznych powiazan i uczuc.
Bardzo spodobalo sie:


słowa duszą się na dnie plecaka


siwy pan rzuca walizkę do nieba


na szpulkę kołowrotka nawijam
uciekające pola
mam miejsce w przedziale
i wzięłam witaminy


siwy pan przeżywa wojnę
tym razem w gazecie


Klaniam sie,
J.

[Adela]

411 bardzo dziękuję. Zastanawiam się, jakie połączenia mogą być tutaj nie do końca jasne, hmm.
Pozdrawiam serdecznie:)
A.

[witek kiejrys]

to tak już jest, że uczucia/odczucia autora nie zawsze będą czytelne dla odbiorcy.
ale czy muszą? moim zdaniem, nie! często cały smak wiersza polega własnie na tym, że każdy czytający bierze zeń tyle, ile zechce, ile potrzebuje.

czytam i podoba mi się ten wiersz. nie przechodzę obok niego bezmyślnie. powracam.
dla autora powinno to być nobilitacją.

pozdrawiam, witek

[Adela]

Witku, bardzo mi miło.
Dziękuję i serdecznie pozdrawiam,
A.

[anastazja]

ładnie! Dobrze piszesz Adelo. Lubię Cię czytać. Lekkość pióra niezwykła

[Adela]

Anastazjo, dziękuję:)