Stan równowagi

[Marcin Sztelak]

Diabeł – ostatnia osoba jakiej bym się spodziewał
w piekle.

Z prawa i urodzenia skazani na banicję
wędrujemy z miejsca na miejsce.
Przeczesując ziemię w poszukiwaniu kości
wspólnych przodków.
Pustka.

Gotujemy kaszę nad świeczką,
bo w kociołku skarby. Chrust jeszcze mokry,
ale co ma wisieć.
Cywilizacja.

Mamy swoje zamroczenia i apostazje. Słomiane
życia za pazuchą, krok za krokiem
w stronę światła.
Tunel.

Poza tym uważam, że Kartagina
nigdy nie istniała.

[januszek]

dwie przesady jako klamra, albo równo rozołożone cieżary dają faktycznie poczucie równowagi.
a środek?
środek pokazuje że to tylko poczucie.

[Gloinnen]

Diabeł – ostatnia osoba jakiej bym się spodziewał
w piekle.

No tak. Sartre powiedział - "Piekło to inni". Sami jesteśmy dla siebie narzędziami kary i jej wykonawcami.
Zresztą pojęcie piekła jest umowne. Zobaczmy, co dalej dzieje się w wierszu.

Z prawa i urodzenia skazani na banicję
wędrujemy z miejsca na miejsce.
Przeczesując ziemię w poszukiwaniu kości
wspólnych przodków.
Pustka.

Znany topos. Życie jako tułaczka, wędrówka, itd.
Poszukiwanie ciągłości kulturowej, odpowiedzi na odwieczne pytania, jest jednak skazane na niepowodzenie.
Jednym z etapów budowania własnej tożsamości jest odkrywanie właśnie tego, co pierwotne, co łączy nas z dawnymi pokoleniami, co sięga gdzieś poziomu archetypów.

Gotujemy kaszę nad świeczką,
bo w kociołku skarby. Chrust jeszcze mokry,
ale co ma wisieć.
Cywilizacja.

Nie wiem, czy prawidłowo odczytuję, ale cywilizacja - w takim ujęciu - byłaby zaburzeniem pewnej hierarchii. Człowiek kiedyś troszczył się o potrzeby podstawowe, naturalne. Obecnie uwikłany jest w materializm, gromadzenie dóbr, co czyni go wręcz śmiesznym, a jego poczynania - absurdalnymi.

Czy umiłowanie dóbr materialnych byłoby odpowiedzią na zagubienie w wędrówce? Próbą rekompensaty tego, że nie umiemy odgadnąć właściwego sensu życia, znaleźć wspólnego mianownika dla różnych definicji człowieczeństwa?

Mamy swoje zamroczenia i apostazje. Słomiane
życia za pazuchą, krok za krokiem
w stronę światła.
Tunel.

I nasz byt przemienia się w serię zwątpień, porażek, rozczarowań, złudzeń, błędów. Aż do śmierci.

Pokazujesz tutaj historię człowieka - jednostki, ale jednocześnie cała opowieść poetycka może być historią jakiejś konkretnej kultury, albo wręcz - historią ludzkości.

Poza tym uważam, że Kartagina
nigdy nie istniała.

Relatywizm?

Ciekawie piszesz.

Pozdrawiam,


Glo.