Aberracje

[Marcin Sztelak]

Wszelkie subtelności długiej drogi
do domu, w tak zwane pielesze,
wyciskają łzy z kamieni. Rzewne
jak deszcze. Na pustyniach,

gdzie piasek chrzęści niczym kości
groteskowych szkieletów. Zebranych
tuż pod stopami, na wyciągnięcie ręki.

Jednak nie płaczemy, nie chcąc powiększać
klęski. Podróż w cztery ściany,
byle prędzej. Azyl na miarę strachów.

I kołdra – matka, która otuli szczelnie
w ciepły kokon.
Być może rano znajdzie się to,
na co czekamy z drżeniem.

Pewnie nie, ale nadzieje mamy powtykane
w portfele. Tuż obok niezrobionych zdjęć.
Od zawsze.

Chociaż nie ma takiej miary czasu.

[haiker]

Próba zbudowania wiersza z mniej lub bardziej przypadkowych słów.
Nieudana próba, bo wątki wyskakują znienacka, prowadzą donikąd, urywają się bez dojścia do istoty.
Mimo samousprawiedliwiającego się tytułu, tu wszystko prowadzi na manowce.