Niuanse

[Marcin Sztelak]

Zamykam niedomówione zdanie pomiędzy
przecinkami. Tylko na tyle mnie stać.

Litery sypią się ze ścian, spływają woskiem
– zabawa ze słów, zbieranych w nocnych
sklepach, pod progami.

Niedościgniona prostota porzuconych szans,
pokłosie życia – tylko śmiech.
Szaleńczy, w bramie.

Za którą świat. Nierozwiązany, wykluty
z wyobrażeń. Niekoniecznie przystających
do kanonów, iluś tam cnót.

Oczywiście są jeszcze kropki,
ale tych nie stawiamy. Zakończenia
rzadko bywają spuentowaniem.
Najczęściej marność

nad marnościami. I wszystko.
Oraz sztuczne wieńce z szarfami,
na nich zdanie. Pomiędzy przecinkiem
a znakiem zapytania.

[Alek Osiński]

Niedościgniona prostota porzuconych szans,
pokłosie życia – tylko śmiech.
Szaleńczy, w bramie.

Ciekawy wiersz.

Zastanawia mnie jednak także użycie znaków interpunkcyjnych.
Faktycznie, można za ich pomocą wiele wyrazić, uzyskać nowe znaczenia,
jestem akurat za, ale czasami to trochę wychodzi jak przesadyzm,
jak na przykład tutaj, kiedy - "szaleńczy w bramie" przez wyodrębnienie
w osobne zdanie nie zyskuje na nowej wartości, a sprawia
wrażenie trochę jakby "skandowania wiersza"

Pozdrawiam

[haiker]

Zadławienie dogmatycznym wręcz przywiązaniem do pomysłu na wiersz parainterpunkcyjny.

Ciekawy skutek zastosowania charakterystycznej formy - Niedościgniona prostota porzuconych szans, która przypomina konstrukcyjnie słynne 'eternal sunshine of the spotless mind'. Ale tak można budować cały szereg podobnych w szkielecie zdań, które są chwytliwe, ale po bliższym zapoznaniu rozczarowują, np.:

Brzęcząca zdrada wyszeptanych słów

Niedopite kubki przesłodzonych kaw

Roztrzęsione korki nowoczesnych miast

itp.