Niobe

[Gloinnen]

Wypis ze szpitala, w epikryzie zaznaczono poronienie samoistne;
za stłuczoną szybą lukarny przypadkowa pora roku zmienia
kolory drzewa, fotoplastikon przepuszcza wodę i światło.

W oknie śmierci plamienie; dłonie rozgrzebują błoto,
aż po przeguby, wyłuskują spod ziemi starannie
przeliczone tygodnie. Pod zielonym prześcieradłem
wybudzenie z narkozy, jeszcze wizyta księdza, który nie chce
drążyć tematu. Umyka wzrokiem
na zewnątrz, gdzie wiatr oczyszcza ulice z dotknięć.

Nocą spalarnia uwalnia twarze, poza blask świetlówek;
w półmroku skene Niobe zdjęła czepek, foliowe
ochraniacze. Punktualnie o dwunastej wybiegnie na zewnątrz,
między alejki przyszpitalnego parku.

Poszuka najstarszego
dębu, najgrubszej gałęzi.
Kolejne wymyślone wieczności,
maleńkie jak puste czapki żołędzi, zasypie
zadymka, siostra miłosierdzia.



____________________
Glo.

[Berele]

Od "nocą" jest więcej wyrafinowania, subtelnie, poetycko.

[em_]

- Nocą spalarnia uwalnia twarze, poza blask świetlówek - ten fragment jakoś tak najbardziej we mnie został..
Solidna kompozycja,
pozdrawiam

[lczerwosz]

W oknie śmierci

życia?
To, myślę, jest głos w sprawie profesora, doktora, dyrektora.
A Niobe? No niby na własne życzenie pozbyła się, czy do końca życia wspominać będzie?
Czy dąb i gruba gałąź, zamiast? Skamienienia.

[411]

Czy dąb i gruba gałąź, zamiast? Skamienienia.

Dáb to jedyne drzewo, które kamienieje...

Dawno do Ciebie nie zagládalam, Glo, i ominálby mnie bardzo dobry, przejmujácy wiersz.
J.

[haiker]

Początek, właściwie dwie pierwsze zwrotki, przypominają histeryczne przeszukiwanie torebki w celu znalezienia papierosa, którego tam nie ma. Przy okazji - chyba mnie oświeciło to Twoje rozbudowywanie, ono jest właśnie czynnością zastępczą.

Nocą spalarnia uwalnia twarze to zajebiste sformułowanie. Jest w nim wszystko - trochę jak w kawale o Jasiu, który napisał wypracowanie z wątkiem religijnym, seksualnym, kryminalnym i jeszcze jakimś - ale u Ciebie jest to przeniknięte japońskim niepokojem z mangi dla dorosłych.

Potem swoiste ciumcium, poza maleńkie jak puste czapki żołędzi, które stanowi kamień milowy, którego zadaniem nie jest wyznaczenie dystansu, ale możliwość przycupnięcia.

[Fałszerz komunikatów]

Nie powiem, piszesz w mym guście:)
Spalarnia uwalnia twarze - a nawet pamięć o tych "wymyślonych" wiecznościach które zniknęły z tego świata zanim przeżyły jakąkolwiek dłuższą chwilę...
Łączysz postać Niobe z pielęgniarką, położną...Personel musi być z kamienia, nie może okazywać uczuć, choć pod koniec dyżuru te wszystkie tragedie się w sercu kumulują...
Okno śmierci - okno na inny świat...

W oknie śmierci plamienie; dłonie rozgrzebują błoto,
aż po przeguby, wyłuskują spod ziemi starannie
przeliczone tygodnie. - tak, poszukiwanie sensu tej śmierci...

Jak zwykle u Ciebie wiersz na wysokim poziomie:)

[Qń Który Pisze]

Jest to z pewnością zapis mocny i wyrazisty w odbiorze. Może aż nazbyt wyrazisty. Ukazanie mechanizmów bezdusznej utylizacji życia w Taki właśnie sposób, to przełaj w stronę struchlałego czytelnika, jakby obliczony na konkretną reakcję. Skamienienie z bólu, to motyw dosyć charakterystyczny w antycznej sztuce, chociaż akurat Niobe miaąła nieco inne powody do bólu. U niej, epikryza urodzeń zaowocowała wpisem czternaściorga dzieci, które zginęy z powodu pychy matki i myślę, że to trochę inny wymiar stracić odchiwane dzieci, niż poronić samoistnie początek życia... nigdy nie poznanego.
Użycie takiej formuły zapisu, ze spalarniami a może nawet tajemniczymi pojemnikami dla przemysłu kosmetycznego, to najprostszy sposób rzucenia czytelnika na kolana. Mnie bardziej interesowałaby strona psychiczna nieszczęsnej matki... co dzieje się w duszy kobiety, która dobrowolnie doprowadza do aborcji i takiej, która traci dziecko w sposób inieoczekiwany a może i takiej, która skacze w trzcim miesiącu ciąży ze schodów po kilka stopni i zachowuje się jak ktoś, kto nie ma odwagi cywilnej na decyzję i swoim zachowaniem prowokuje utratę dziecka?

wyłuskują spod ziemi starannieprzeliczone tygodnie

Ta fraza jest świetna ale nie rozumiem do końca obecności Niobe?
Myślę, że o wiele trudniejszym zadaniem jest dotrzeć do duszy kobiety i stamtąd wyciągnąć głębię tragedii po stracie dziecka.
W duszy i w sumieniu kobiety tkwi cała pawda życia, które nigdy nie powie najpiękniejszego słowa świata... mamo? Dlaczego?
Palarnie są częstym elementem szpitalnych zakamarków i pali się tam wszystko, co wymaga utylizacji. Kończyny, tkanki i resztki tych, którzy wychodzą ze szpitala przez... kostnicę.
Ja jeszcze inaczej wyobrażam sobie wiersz na podobny temat. Bardziej w aspekcie psychicznym, niż instrumentalno-dokumentalnym

[witek kiejrys]

często brakuje nam wrażliwości.
to widać!

Glo, to dobry wiersz!