Quantum Leap

[Magnus Awatson]

Quantum Leap

Jutro mam czekać,
Piętnaście minut, które siedzi mi w głowie.
Coś miało się wydarzyć. Kiedyś.
Gdzieś.
Jedenaście minut, które już wyszło.
Tego brakuje.
Spokój jest, cisza.
Myśli jak dziury w czasoprzestrzeni.

Mało?
Trochę krótko by podjąć decyzję.
Trzy minuty więcej.
Trzynaście nie będzie lepiej.
Więc jaki wybór w czasie?
Nieunikniony!

[Sokratex]

Brakuje poetyckich obrazów poza podawaniem liczb a dziury w czasoprzestrzeni nawet i te rozmywają.
W odniesieniu do czarnych dziur trudno powiedzieć, czy trzy minuty to mało?
Także wybór w czasie - w jakim czasie, skoro czas tam nie istnieje w pojęciu jak NASZE minuty.
Tak więc po "Nieunikniony!" jedyne co mi przyszło do głowy, to: koniec wiersza

[Magnus Awatson]

Miało być to porównanie myśli do czasu. Jedna myśl jest konsekwencją innej. Tytuł skok w czasie to skok w myślach. I każdy wybór prowadzi do nieuniknionego. Jest to też pewien eksperyment oderwanie się od tradycjonalnego obrazowywania w wierszu.

[Sokratex]

Miało być to porównanie myśli do czasu. Jedna myśl jest konsekwencją innej. Tytuł skok w czasie to skok w myślach. I każdy wybór prowadzi do nieuniknionego. Jest to też pewien eksperyment oderwanie się od tradycjonalnego obrazowywania w wierszu.

Sama myśl... w końcu to tylko impulsy, dlatego wcale nie jest aż taka szybka, jakby się wydawało, bo ograniczona
naszą fizjologią. Co do czasu zaś, teoretycznie człowiek w rakiecie pędzącej z prędkością światła wolniej dojdzie
do tego samego wniosku, niż jego brat bliźniak, który pozostał na Ziemi i nawet zdążył przez ten czas (tego w rakiecie)
umrzeć ze starości.

[Abi]

• jutro poczekam
  piętnaście minut drążące w głowie
  
  bo miało się wydarzyć
  brakujące
  w czasoprzestrzeni
  
  ale nadal mało
  do podjęcia
  decyzji

tu i teraz

;-) Abi.

[SamoZuo]

Dla mnie też za dużo tych minut....

Pozdrawiam