Neo

[Gloinnen]

Na płaskowyżu Tassili, w grotach, kobiety nie przestają
czernić twarzy, a mężczyźni niestrudzenie potrząsają dzidami.
Choć po sezonie polowań nie ma nic do roboty.

Zmęczenie materiału musiało jednak przyjść
jak otarcie naskórka w przyciasnej ekfrazie.
Co można jeszcze dopisać do łowów
od ściany do ściany? Najwyżej
skopiować odciski bosych stóp
do schowka.

Ugier, cynober, noc. Przeniesione
na mapę bitową
jak kamyki, konstelacjami.
Wokół znieruchomiałych
ciał,

między jedną sesją a drugą,
hamsiny w nieznanym formacie,
odsłaniają kościane zgrzebła, hologramy;

załącz, wyślij.

Nam pozostaje
wybór odpowiedniej aplikacji,
aby otworzyć. W trybie tylko do odczytu.



____________________
Glo.

[haiker]

W pierwszej - sceneria. Wygląda na to, że jest ważna o tyle, o ile odcienie wymienione później. Ale mogą to być inne plemiona.

W drugiej dwa otwory: wejście (przyciasna ekfraza) i wyjście (do schowka). Zwłaszcza wyjście jest wyjściem do kolejnych obrazów. Pojawia się motyw digityzacji (ale nie pikselozy).

Dalszy ciąg stoi na nogach, rozkrokiem łącząc tamten świat i świat odbiorcy (np. hamsiny w nieznanym formacie), choć lepsze byłoby chyba burze w nieznanym formacie, bo hamsin jest sam w sobie nieznany.


Końcówka wskazuje na pewne ograniczenie. Równie dobrze można napisać:

Na płaskowyżu Tassili, w grotach kobiety nie przestają
czernić twarzy
w trybie tylko rysuj.

Cały wiersz jest topologicznie identyczny z jednym który kiedyś napisałem, że aż go wkleję, dla porównania.

Tytuł sugeruje, że całość dotyczy choroby nowotworowej, jej "głupiego" rozrostu, a nam pozostaje jedynie patrzeć i się "głupio" zastanawiać, czemu toto rośnie tak bez sensu.

[eka]

Na płaskowyżu Tassili, w grotach, kobiety nie przestają
czernić twarzy, a mężczyźni niestrudzenie potrząsają dzidami.
Choć po sezonie polowań nie ma nic do roboty.

Plastyczność fragmentu mocna, czas - prehistoria, sceneria - mocny prolog, zmarli bohaterowie zatrzymani na wieczność, ostatni wers zapowiada dramat pt. znużenie i jest zwornikiem strof.

Zmęczenie materiału musiało jednak przyjść
jak otarcie naskórka w przyciasnej ekfrazie.
Co można jeszcze dopisać do łowów
od ściany do ściany? Najwyżej
skopiować odciski bosych stóp
do schowka.

Teraz tytuł śmiało ewoluuje w wielką nudę, czas pionowych odkryć nie jest już pożywką intelektualną, reszta to tylko ich obróbka, technologia kolejnych pokoleń. Neo - odświeżanie, powroty bez fascynacji.
No i kwestia podobieństwa ludzi współczesnych i tych, którzy pierwsi zaczęli uprawiać sztukę.
Świetnie napisany i bardzo interesujący wiersz.

[Hosanna]

to wiersz o wielokrotnym i różnorakim uwięzieniu

dwie rzeczy robią na mnie wrażenie
jedna to łowy od ściany do ściany
dzikie wolne zwierzę
unieruchomione bezczynnością nawet na płaskowyżu gdy po sezonie
a co dopiero w mieszkaniu
okrucieństwo zaprzeczenia instynktom
skazanie na zamknięcie w coraz mniejszej przestrzeni

poczułam ta panikę zwierzęcia
jest i we mnie


druga rzecz to nowy rodzaj więzienia , izolacji od innych
od ich obecność żywej bogatej trudnej
odpowiedz na drugiego człowieka staje się coraz bardziej pośrednia
teraz tylko przez gotową aplikację która trzeba starannie dobrać
tryb tylko do odczytu staje się glejtem bezpieczeństwa
ale przed czym

więzienne staje się azylem
dobrowolnym wygnaniem w imię bezpieczeństwa

lwy nie uciekłyby gdyby otworzyć im klatkę
może na chwilę
raz

wolność wśród większych drapieżników jest dla nich zbyt niebezpieczna

[witek kiejrys]

hamsin i odsłania,
reszta

ale to ja!