jesteśmy razem

[marta zoja]

spojrzałam na siebie
z miłością
otoczyłam się kolorami
nadziei
wierząc w stałość uczuć

jednak krzyk wędrówki
po zakamarkach domu
duszy

umilkł oczywistością
przecież to nie ja
mam znaczenie

umyłam okna
posprzątałam książki
wydobywając prawdę

gdzie jestem w tym
wszystkim

przecież mnie nie znasz
poznałeś nie mnie

lecz troskliwy wytwór
wyobraźni by pokochać

mocno cierpliwie łaskawie

nie jak cymbał brzmiący
ale w duszy zaśpiewie

w blasku oczu o poranku
w cierpieniu i biedzie

w urodzaju pewności
że mamy wreszcie siebie

dla wieczności

[Gloinnen]

gdzie jestem w tym
wszystkim

A gdzie w tym wszystkim jest poezja? Bo ja jej nie widzę.

Podane treści są oczywiste i przewidywalne, okraszone banalnymi sformułowaniami, typu "kolory nadziei", "zaśpiew duszy", "urodzaj pewności".

Tekst jest pełen emocji, uczucia, ale to za mało na wiersz. Potrafisz lepiej dobierać obrazy, tutaj właściwie ich zabrakło.

Jedyny (moim zdaniem) fragment, który się broni (pod względem poetyckim), to ten:

pokochać

mocno cierpliwie łaskawie

nie jak cymbał brzmiący
ale w duszy zaśpiewie

Ciekawie zestawiasz miłość pomnikową, patetyczną z miłością ludzką, intymną.
Inaczej rzecz ujmując - wyobrażenie miłości z jej autentycznym doświadczeniem.

Chociaż i tak cała relacja między peelką a adresatem opiera się na fałszu.

Utwór wydaje się mało wyrazisty, nie wiadomo do końca, w jakim kierunku zmierza. Z jednej strony peelka jest chyba niezrozumiana, bo jej partner kocha tylko jej wyobrażenie. Z drugiej strony - nie można zaprzeczyć, że jest to uczucie głębokie - skoro "mamy wreszcie siebie dla wieczności". Więc w końcu są razem szczęśliwi czy nie? A może to nie ma żadnego znaczenia?
Dobrze byłoby, abyś zdecydowała się ostatecznie, jakie przesłanie ma mieć wiersz, co chcesz zaakcentować, do czego zmierzasz.

Pozdrawiam,


Glo.

[haiker]

A tak wygląda WIERSZ na temat poruszony w tekście bliższym prozie lub listowi:

http://www.osme-pietro.pl/wiersze-biale ... 15472.html

Tutaj dodatkowo sztuczne podzielenie na krótki wersy i zwrotki. Bardzo do przeróbki.

[Hosanna]

jeśli to wiersz o szczęściu to gratuluję obdarowanym

wiersz czytam tak

umyłam okna
wydobywając prawdę
spojrzałam na siebie
z miłością

to nie ja
mam znaczenie

nie znasz mnie
mimo tego nastaje urodzaj pewności
że mamy wreszcie siebie
dla wieczności



podoba mi się niebanalne spojrzenie że liczy się to pomiędzy dwojgiem a nie to jacy oni są
bo i tak nic o sobie nie wiemy
tym bardziej w miłosnej ekstazie
lecz liczy się miłość
z ulgą można odetchnąć
nie jesteśmy tacy ważni
nasz błędy i skazy nie są takie ważne
miłość
sama w sobie jest prawdą

[Gloinnen]

liczy się to pomiędzy dwojgiem a nie to jacy oni są

Ale czy to nie jest ryzykowne?
Bo w gruncie rzeczy czy to jest prawdziwe uczucie, jeśli kochamy człowieka, który istnieje jedynie w naszej głowie?
Aby miłość była prawdziwa, właśnie trzeba dogłębnie wiedzieć, jaki ktoś jest i jaki nie jest. I wciąż się wzajemnie odkrywać, żeby kochać "za coś" i "pomimo czegoś".

przecież mnie nie znasz
poznałeś nie mnie

lecz troskliwy wytwór
wyobraźni by pokochać

To jest moim zdaniem przygnębiające.
W rezultacie między dwojgiem tworzy się jakaś namiastka miłości, osadzona w wirtualnej przestrzeni.

I wówczas bardzo niewiele brakuje, aby ten kryształ prysł...

[Hosanna]

Gloinen - jak ja się cieszę gdy nastaje dyskusja z treścią
pragnę by kontakt z poezją wyzywał, stawiał pod znakiem zapytania - podważał, odnajdował sprzeczności i ... kochał je

piszesz ze przygnębia Cię ta ślepota miłości
że brak widzenia uniemożliwia miłość
i tak jest
tez tak czuję

ale zarazem i tak nie jest

zakładając że i tak naprawdę ani trochę nie możemy się zobaczyć
ani sami siebie ani innych
gdyż to dla nas projektujących obficie i nieustannie wedle zmiennych reguł - jest niemożliwe
więc zakładając to miłość byłaby niemożliwa
ona jednak gdzieś pomiędzy znajduje w sobie sens a gniazdo choćby przelotne w drugim człowieku

my mijamy a ona zostaje

życie trwa
przenosi się

miłość mu w tym pomaga na tysiąc podstępnych sposobów

jest sługą ważniejszym niż nasze umierające ciała

ja ten wiersz odczytuję jako próbę wyjścia poza miłość romantyczną która jest bardzo zaborcza interesowna i okrutna i zawsze zawodzi jak to złudzenie

jednak w międzyczasie dzieją się cuda
a życie ewoluuje pomimo iż nie jest bajką jakiej gorąco wręcz mistycznie - oczekujemy

[Alek Osiński]

Zosiu... jesli jesteście razem, to tylko się cieszyć

http://www.youtube.com/watch?v=VwBF_eNUizo