Zawołanie

[eka]

Tęcza pachnie ozonem, oparła się o pola i opłotki.
Daleko w kłosach mignęła brunatna sylwetka zająca;
słoneczniki naostrzyły płatki przeciwko kolejnym
burzom.

Idylla i ledwo zaznaczona w jej scenerii zapowiedź gwałtowności: naostrzyły płatki - chwyt i opisuje kształt kwiatów słonecznika i ma drugie dno. Prolog ledwie zarysowany.

Myśli nie pasują do iskier i dymów; deski pękają
na powrót w kształt drzew. Wciąż trzeba sprawdzać
kierunki. Na ostrzu noża, organoleptycznie, gdy drogi
ściemniały pod mchem

Akt I - wciąż trzeba sprawdzać kierunki w zamęcie. Myślę, że odniesienie do informacyjnego szumu państwa agresora racji pozostałych. Jak? Odpowiedź w ostatnim zdaniu, wg mnie bdb dobrym, pod metaforycznym ściemnieniem, przesuwać palce po ostrzu noża. Wezwanie do maksymalnej czujności, nawet kosztem zranienia.

Słońce z kurantem
odmierza kolejne pokłosia

Dwuwers nawiązujący do filmu, ale wprowadzający motyw żeńców, ważny dla kontrastu.
Wskazanie na dualizm, przeplatanie się okresów ciszy (1. zwrotka) i zamętu.

Może to jest właściwa strona,
puzzle z liści i ciał na horyzoncie.
Kilometry trakcji elektrycznych,
do przejścia krokiem linoskoczka

Podmiot - refleksyjnie o owym przeplataniu. Taka natura świata. Skąd te trakcje? Skojarzyły mi się pociągi z ciałami ofiar samolotu zestrzelonego nad Ukrainą, oswoić można w sobie grozę - balansując nad faktami, na metaforycznej linie.

Zieleń kłębi się
w gardle. Bez snu, od wielu dni.

Czemu zieleń? I bez snu? Tutaj mam problem. Symbol nadziei w niepokoju? Nie wiem.

Odwrócenie głowy
tym razem przed siebie
wiele rozjaśnia.

Introspekcja. Zrozumienie istoty konfliktu. Chyba powrót do pokłosia kurantu.

Żeńcy albo chłopcy na wojnę
wchodzą w kurzawę z identycznym
zaśpiewem,
szczękiem żelaza.

Życie to też walka, o chleb również. Napędza człowieka podobna rzecz.

Narracyjny, ale głęboko zmetaforyzowany wiersz.