między

[emcek]

ranek jakby ostatni niemożliwy
bosy deszczowy wstydliwy jak miłość

ubrana w niemodną marynarkę
gdy nie ma okien zapatrzona w niebo
poważna bo młoda jak pisklę łapczywa
zawsze gotowa aby wszystko rzucić

byle z gniazda nie wypaść
łóżko z sitowia i lipcowych nocy
do ust wiatr przyłożyć a potem zapomnieć

dzięcioł opukuje stawy i głowę
powój miał być zielony
zaniemówił w czerwieni

a dłonie bardziej już ziemi
niż chwilom potrzebne

[haiker]

Pierwsza akceptowalna, lecz druga, zwłaszcza porównując do charakteru poprzedzającej i następnych, zwłaszcza końcówki, niepotrzebnie "urealniona" rekwizytami. Brzmi jak scenografia z teatru.

do ust wiatr przyłożyć a potem zapomnieć to brzmi jakby słyszane wiele razy, a przecież ma świeżość obserwacji i zapisania.

dzięcioł opukuje stawy i głowę
powój miał być zielony
zaniemówił w czerwieni
o ile pukanie dzięcioła w stawy (drzewa jak mniemam) i głowę (tu już swoją) - chyba, że chodzi o łupanie w stawach i we łbie - to dyskusyjne zaniemówienie [w czerwieni].
Tak, to jest punkt końcowy, ale to nie jest koniec wyrażania. Może więc poprzestał albo wręcz w kierunku sam sobie zapalił stop.

Końcówka chyli się ku mogile - a to bardzo specjalna chwila. Ten moment również miękko nakreślony.

[eka]

Emceku, pięknie poprowadzony wiersz. Świetna wersyfikacja, bo nie tylko rytmizuje, ale zwodzi na manowce, najpierw odczytałam w peelu - kobietę, kolejne czytanie i... w 2. zwrotce olśnienie, że w marynarce chodzi miłość.
Zawieszenia głosu, symbolika gniazda i dzięcioła, i tak piękne:
do ust wiatr przyłożyć...
Gratuluję Wiersza.

Pozdrawiam.

[Bożena]

idzie jesień, peela też dotyka- ale przecież i jesień bywa piękna- ładny wiersz o przemijaniu- serdeczności

[anastazja]

a dłonie bardziej już ziemi
niż chwilom potrzebne

- to jest ładne. Chyba większość dotyka jesieni w wierszach. Pozdrawiam.

[emcek]

Haiker jak zawsze,zazdroszczę ,dzięki Eko za szczere i dobre słowo i innym za pochylenie

[iTuiTam]

...
do ust wiatr przyłożyć a potem zapomnieć
...
a dłonie bardziej już ziemi
niż chwilom potrzebne

Zabieram do pamiętania.

[Hosanna]

podoba mi się się

jest jak spotkanie starszego mężczyzny z Młodą

wzrusza mnie smutek dłoni już trochę tęskniących za ziemią
i zadziwia celność obserwacji

zawsze gotowa aby wszystko rzucić

chyba faktycznie z wiekiem gotowość porzucania .. maleje