Katatonie

[Marcin Sztelak]

Zaplątani w zawiłe układy przestrzenne
trzymamy się prosto. W miarę możliwości
i cech adaptacyjnych.

Czeka nas poziomowanie, po omacku.
Na razie boimy się burzy, prawej ręki
mroku i lewej światła.

Lecz najbardziej tego, co pomiędzy.
Bez nazwy, przynajmniej na zewnątrz.
Więc biegniemy do środka,

bezpieczni w jądrze strachu.
Mimo to skóra trzeszczy, napięta do granic
poznawalności:

Nie zamykaj oczu, aby struktura nie pękła.
Jak bańka mydlana, ta z drugiej strony
piekła.

[Berele]

W całości się podoba, ale też to 'bezpieczni w jądrze strachu' i końcowe od 'nie zamykaj oczu'. Ogólnie świetny tekst.

[haiker]

Pierwsza najlepsza:

Zaplątani w zawiłe układy przestrzenne
trzymamy się prosto. W miarę możliwości
i cech adaptacyjnych.

Zwięźle, do celu, a to, że niewysilone na oryginalność to dodatkowy plus.

Potem ogólniki w klimacie - niepewność, błąkanie, burze, środek, granica... ile razy można czytać te same środki wyrazu? Nie piszę o Twoich wierszach, ogólnie o takim typie wierszy.

[eka]

Lecz najbardziej tego, co pomiędzy.
Bez nazwy, przynajmniej na zewnątrz.
Więc biegniemy do środka,

Najlepsze.