Pogłos

[Gloinnen]

Pragnienie stało się nadrealne. Bumerang
rzucony w cyberprzestrzeń. Powraca wielokrotnie
odbiciami, ultradźwiękami.
Noc uderza w czynele.

Dotkliwy znaczy stale obecny. Nie do odrzucenia.

Z okien to, za czym tęsknię, wypływa na oścież
słowami.
Gałąź precyzyjnie podcięta. Zbyt daleko spadła,
by dosztukować. Dłoń ociera się
o szklane krawędzie.
Noc coraz głośniejsza.

Zadrutowane cięcia.
Bo może.
Bo jeszcze.

Nie.
Choćby ciemność z uporem
łagodziła przekleństwa.
Noc ciągle uderza.



____________________
Glo.

[skaranie boskie]

Taki twój jest ten wiersz, Glo.
Przyzwyczaiłaś do pewnego stylu, do buntu ukrytego za żalem, do nostalgii połączonej z nadzieją.
I to wszystko zawarłaś w tym wierszu.

[haiker]

Pragnienie stało się nadrealne. Bumerang
rzucony w cyberprzestrzeń. Powraca wielokrotnie
odbiciami, ultradźwiękami.
Noc uderza w czynele.

Surrealizm pragnienia można zaakceptować - choć nic z tego otwarcia nie wynika. Ale bumerang w cyberprzestrzeń? Bumerangów nie rzuca się nawet w realu, zresztą zdaje się, że ich budowa miała na celu zwiększenie dokładności trafienia, a powszechnie uznana cecha "powrotu" to efekt niezamierzony konstrukcyjnie.
Skoro cyberprzestrzeń to musi być naukowo - więc ultradźwięki. Niestety, pragnienia wyzwalają raczej infradźwięki.
Ale żeby było bardziej "magicznie" to zasmażka z czyneli.


Dotkliwy znaczy stale obecny - i równie dobrze odczuwalny, nieusuwalny, wrośnięty, zielony lub nabuzowany.


Z okien to, za czym tęsknię, wypływa na oścież
słowami.
Gałąź precyzyjnie podcięta. Zbyt daleko spadła,
by dosztukować. Dłoń ociera się
o szklane krawędzie.
Noc coraz głośniejsza.

O co chodzi w tym chaosie słów?

I tak dalej do końca. Pisz krócej będzie i lepsze, i mniej dotkliwe.

[eka]

Rozdarcie. Próby łagodzenia wewnętrznego konfliktu, bólu, bo jest ktoś inny, ale tylko w cyberprzestrzeni. Pamięć, pogłos dawnego zła, uniemożliwia wyjście poza wirt.
Noc ciągle uderza.
Interesująca metaforyka. Cierpienie.
Pozdrawiam.

[Bożena]

pragnienia rzucane w cyberprzestrzeń wciąż czekają na spełnienie a ból niespełnienia coraz dotkliwszy

tyle tęsknoty w wierszu i oczekiwania na odmianę- dla mnie super wiersz- pozdrawiam

[lczerwosz]

O co chodzi w tym chaosie słów?

Z okien to, za czym tęsknię, wypływa na oścież
słowami.

Wierszami można wypowiadać się łatwiej.

Gałąź precyzyjnie podcięta. Zbyt daleko spadła,
by dosztukować.

Podcinanie gałęzi, jak skrzydeł, żył, nóg. Zawsze w złej wierze.
Niedaleko spadają jabłka.
Dosztukować, naprawić własny błąd lub raczej cudze złe działanie. Już zbyt wiele się stało, czasu też się nie cofnie, nawet w cyberprzestrzeni, w wirtualnym świecie.
Każdy człowiek doznał w życiu coś złego i chyba każdy coś złego uczynił. Magia Twoich wierszy, to emocje ukryte, nieodkryte, niewyjaśnione. Do nich się zwracasz swoimi. Nie trzeba wiedzieć o jakich uczynkach piszesz, by rozumieć. Trzeba tylko odróżniać dobro od zła.

[anastazja]

Ostatnio Twoje wiersze oddają cierpienie. Któż ich nie ma w życiu. Będąc małą dziewczyną myślałam, jak dorosnę, nie będę si ę niczym martwić. Lubię takie wiersze, więc tym bardziej z przyjemnością Glo. Pozdrawiam.

[Adela]

Nocny, nostalgiczny klimat, budzący niepokój - lubię takie klimaty, więc wiersz bardzo mi przypadł do gustu.
Przeczytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam,
A.

[czochrata]

ja bym sobie darowała te czynele...poza tym perfecto