pożegnanie 2 :)

[ula71]

Październikowo

zdumiewa to
co jest
na bezbrzeżnych oceanach minut
księżyc
jak jednooki Pan Bóg
żółty liść za oknem
gruby brzuch sikorki na parapecie

wszystko przemija
co nas zdumiewa
piękno
dotyka nas
boleśnie

22.10.2012 r.

[eka]

Nieźle!
Jeśli mogę coś zasugerować, mam nadzieję, że trafnie, to usunięcie wersu: wszystko przemija i pozbyciu się oceanów, czyli tak:

październikowo

zdumiewa to
co jest
na bezbrzeżnych minutach
księżyc
jak jednooki Pan Bóg
żółty liść za oknem
gruby brzuch sikorki na parapecie

co nas zdumiewa
piękno
dotyka nas
boleśnie

Fajnie, że detale (brzuch sikorki, liść) trzymają w cuglach ten filozoficzny przekaz.
Pozdrawiam.

[Fałszerz komunikatów]

Fajnie, że Twa twórczość dojrzewa na naszych oczach. Być może zwyciężyła ciekawość, że zdecydowałaś się na podróż w czasie ze swoimi tekstami. Dzięki temu widać jak ewoluuowała przez lata.
Ten przedstawia filozoficzne przemyślenia nie tyle na temat jesieni, co ambiwalentnego spojrzenia na piękno, które obumiera, jest ulotne.
A więc chwytajmy te chwile z Twym wierszem i wychylajmy głowę ku jesiennym barwom

[skaranie boskie]

Ja bym jeszcze wyeliminował powtórzenie "nas" z końcowych wersów.
Razi na tak niewielkiej przestrzeni.

[Hosanna]

czy nagranie przestaje być piękne tylko dlatego ze mija
czy przemijanie piękna musi boleć ?

jeśli musi - niech jego rodzenie się będzie przeciwwagą
wynagrodzeniem

jedni umierają inni się rodzą
tylko dlatego


lubię Twoje wiersze bo są refleksyjne