12:00

[Adela]

W południe w kawiarenkach jest tłoczno.
Paruje espresso, a kawałki jabłecznika znikają z talerzy.
Wszystko wibruje w słońcu:
soczyste liście klonów i gołębie skrzydła za oknem.
Skrawki światła leniwie spadają na chodnik,
kiedy młody chłopak obejmuje rudą dziewczynę.
Migawka, o której nikt nie będzie pamiętać.
Chuda staruszka powstrzymuje śmiech,
jakby czas grał na bis.

[iTuiTam]

W południe w kawiarenkach jest tłoczno.
Paruje espresso, a kawałki jabłecznika znikają z talerzy.
Wszystko wibruje w słońcu.
...
Skrawki światła leniwie spadają na chodnik,
w tym samym momencie,
...
jakby czas grał na bis.

Ładny obraz, Adelo.
Zwykła niezwykłość. Jak na impresjonistycznych obrazach.

[emcek]

każda chwila ale tak naprawdę taka o którą otrą się nasze emocje

[Adela]

iTuiTam, emcek, milo mi, ze znalezliscie cos dla siebie w tym wierszu.
Pozdrawiam,
A.

[she]

Jest ujmująca impresja
Chwila całkiem zwyczajna, a jednak potraktowana przez Ciebie w sposób wyjątkowy. Uchwycone w kadrze przemijanie i ulotność oraz jednocześnie radość życia i przyjemność tego przemijania:)
Lubię takie wiersze.
Zdecydowanie usunęłabym "jeszcze żyje". W przedstawionej scenografii wybrzmiewa to komicznie. Siedzi naprzeciwko, więc żyje. Myślę, że nie jest to metaforyczne "żyje pełnią życia"

Pozdrawiam:)

[Ewa Włodek]

ano, czytam, i widzę południe w kawiarniach Krakowa! Zawsze tam było tłoczno o tej porze!
Bardzo miła "w odbiorze" ta Twoja malowanka...

z uśmiechem...
Ewa

[Nula.Mychaan]

Bardzo obrazowy, a to lubię w wierszach

[eka]

W południe w kawiarenkach jest tłoczno.
Paruje espresso, a kawałki jabłecznika znikają z talerzy.
Wszystko wibruje w słońcu.
I pan w ciemnej marynarce
i dłoniaste liście klonów.

Skrawki światła leniwie spadają na chodnik,
w tym samym momencie,
kiedy młody chłopak obejmuje rudą dziewczynę.
Migawka, o której nikt nie będzie pamiętać.

A jednak jestem pełna optymizmu.
Siedząca naprzeciwko staruszka jeszcze żyje,
odbiera telefon i i powstrzymuje śmiech,
jakby czas grał na bis.

Zatrzymane w czasie południe. Jakby w granicach zdjęcia z młodości staruszki i jej rozmówcy.
Bardzo ładna liryczna impresja, w której:

jakby czas grał na bis.

Bliskość uchwycona w kadrze czasu. Podobno coś, co naprawdę się zaczęło, nigdy nie ma końca.

[anastazja]

A jednak jestem pełna optymizmu.
Siedząca naprzeciwko staruszka jeszcze żyje,
odbiera telefon i i powstrzymuje śmiech,
jakby czas grał na bis.

Ja też jestem pełna optymizmu, że staruszka żyje. Lubię miłe staruszki i Twój wiersz Adelo.

[Adela]

Klaniam sie wszystkim i dziekuje za lekture i mile slowa:)