Wyroki

[Marcin Sztelak]

Człowiek na pustej drodze,
poza tym cisza, bezruch.
Na przestrzał i obojętność,
Absolutna.

Całkiem inaczej niż obiecywano
w legendach.
Bo mógłby krzyczeć na całe gardło,
ale nikt nie usłyszy,

więc więźnie.
Potem noga za nogą w przestrzeń,
Nieodgadnioną.

Albo banalne Uniwersum.

[eka]

Szczególnie: człowiek (...) więźnie.
Tu i wszędzie. W sobie i obojętności zewnętrza. Wrzucony w banał zaistnienia po prostu idzie po metaforycznej drodze.
Wiersz mi się zobrazował i dotknął.