Abstrakty

[Marcin Sztelak]

Usłyszałem głos zwiastujący
rychłą zagładę.
Dobiegał z głośnika na dachu
jadącego samochodu /nie, nie świata,
co by było wskazane/.

Na wietrze /lub był to pęd, czyli sztuczność/
łopotał proporzec.
Z Wizerunkiem.

* * *

Może jednak to mrok runął zachłannie
na nagie wzgórze.
W dole zasypiało poskręcane w cieniach
Miasto.

* * *

Albo wybrano ścieżkę, słowo
– wbrew przewidywaniom niepierwsze.

* * *

I nie było już nikogo.

[eka]

Nurt katastroficzny coraz częściej obecny w poezji. Nic dziwnego.

Od: Może to jednak mrok (...) - świetny fragment.

Zupełnie w innej stylistyce zapowiadacz zagłady, i trudno mi się go czyta.