Wielki tydzień

[Alek Osiński]

Świat stworzony w niedzielę, stanowczo mniej
drapie w gardle niż chce rzucić się w oczy. Przynajmniej
można wytrzymać bez wyciskaczy łez, za to czasu
jak makiem zasiał. Lekkie godziny sprowadzają

ozdrowieńczy sen. Po ogień zawsze można
sięgnąć. Przy okazji uspokajający szelest
bibułki i lniany aromat spring water. Byłbym
zapomniał, wyrzekając się napisów końcowych

i głosu lektora. Warto się uprzeć, żeby melodia
trwała dłużej, wypełniając czarny ekran delikatną
spiralą wygaszacza, łukami tęczy wspinała
w surowej triadzie do końca tygodnia. Łagodny

wymiar kary. W tle zanikający stukot kołatek
i ciało, które trzeba spomiędzy nich wyprowadzić.

[Mirek]

W tle zanikający stukot kołatek
i ciało, które trzeba spomiędzy nich wyprowadzić.

a po nastaje codzienność ... szara ale bezpieczna

[Alek Osiński]

Mirku, no co ty, szara codzienność najbardziej
niebezpieczna, łatwo się rozpłynąć...

[eka]

Chyba jednak chodzi o wielki tydzień z Ks. Rodzaju niż Nowego Testamentu.
Tak przynajmniej odczytuję, świat inny, od końca, znaczy tworzony od niedzieli, w odpoczynku.
Jak film bez scen wyciskających łzy, bo peel jest obserwatorem tego rzeczywistego i zastanawia się nad innym, bez trudu pracy, wzlotów i... z łagodnym wymiarem kary za życie jak melodia, śmierć piękna - powolne wygasanie ekranu.
Z takiej rzeczywistości trzeba jednak wyeliminować ciało.
Fizyczność.

Bardzo, bardzo... choć pewnie przekombinowałam.