in. karnacja

[ks-hp]

Przesyłka. Szukam w skrzynce Re,
jest dla mnie bożym światłem, ręką
otwierającą wieko. W rozżarzeniu
zapomniałem o skórze. Marszczy się
niebo pod pręgorzem burzy. Pocisza.

Drzwi nie znoszą takiego bezgłosu.
Czekam więc na dźwięk połączenia
się kontynentów, wszystko wróci do
siebie i w końcu czarny z białym
zaniechają wieczystej separacji.

Póki co są jedynie cienie i powieki
zamknięte w słońcu. Oczy usychające
z pragnienia. W odblasku policzków,
w poświacie ust chcę widzieć czas,
który się zatrzymał, ale wyżłobił
rzeki niosące żaglowce z przesyłkami.

[skaranie boskie]

Jak zwykle u Ciebie, można podziwiać nie tylko urok wiersza, ale dodatkowo interesujące neologizmy. Prowadzisz przez wiersz jak dobry drogowskaz, żeby na koniec, w puencie, porazić przesłaniem. Niby czytelnik się go spodziewa, a przecież zaskakuje.

[Ewa Włodek]

poczytałam i - po Twojemu. Symbol, tajemnica, gra słów i migotanie znaczeń. Zaczynając od tytułu: dwa znaczenia słowa - 1. inkarnacja - wcielenie i 2. inkarnacja - archaiczne: barwa skory, karnacja, cera. To przesłania, jakie czytam w Twoim wierszu bardziej mi pasuje pierwsze znaczenie, choć nie bez kozery zapisałeś tytuł, jak zapisałeś, by zasygnalizować, że czytelnik ma wybór ścieżki interpretacji.
Czytając wiersz od razu mamy symbole (choćby taka skrzynka Re - ciekawe, bo Goethe tez w "Fauście" miał szkatułkę jako symbol miejsca ukrycia tajemnicy; czerń łącząca się z bielą - jakby swoiste hieros gamos przeciwieństw, jakby więc zapowiedź jedni?).
kapitalne fragmenty kończące - ten "opis" twarzy, prowadzący krok po kroku do zwrócenia uwagi na zmarszczki, po których jednak kiedyś popłyną łzy - owe rzeki, niosące żaglowce z przesyłkami, czyli emocje, uczucia, sposoby ich wyrażania?

Summa summarum - wiersz był dla mnie wyzwaniem intelektualnym. Lubie, więc dziękuję za nie...
Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Hosanna]

oczekiwanie że normalna jest zaprzestanie wiecznej repasacji bieli i czerni jest zadziwiające

tęsknota wynika zawsze z odmienności
a jej największym spełnieniem jest nasza złozoność
dzięki niej dwie istoty mogą przylgnąć do siebie skuszone bezpieczeństwem znanego i podobnego i pobudzone wytęsknionym nieosiągalnym innym

dlatego podoba mi się wiersz

to ciekawe studium tęsknoty i oczekiwania

[alchemik]

Hmm, a więc pręgorze, to takie elektryczne węgorze burzy.
A pocisza, to cisza i po w jednym kawałku.
Rozumiem, że to neologizmy, choć są tak bardzo blisko innych znaczeń, że niemal wyglądają jak błędy w zapisie.

A jednak mnie ten wiersz nie zachwycił, choć nie powiem zapis jest ciekawy i symbolika też.
Tylko, że ten wiersz jest jak ta skrzynka, co to do niej wrzucono wszystko i wymieszano.
Czerń z bielą łącznie z kontynentami. Wyjdzie szarość i trzęsienie świata.
Cerę i rasy o różnych cerach i inkarnację jako wcielenie. Dla mnie to trochę za dużo na raz.

Tak ale ty tu o oczekiwaniach, To ta skrzynka Re i o czasie, który swoje na cerę robi.
Choć ciekawe te rzeki zmarszczek niosące przesyłki.

[coobus]

Pręgorz burzy i niebo które pocisza... w pierwszej chwili myślałem o literówkach, ale uwierzyłem przedmówcom, że to celowy poetycki zapis. Przyswoiłem. Wiersz bardzo dobry. Trzymasz poziom, poznany, zapamiętany...

[Adela]

Oczytuję w wierszu dużo tęsknoty. Ciekawe obrazy,które wciągnęły. To bardzo ładny wiersz.
Pozdrawiam,
A.

[eka]

Oczy usychające
z pragnienia. W odblasku policzków,
w poświacie ust chcę widzieć czas,
który się zatrzymał, ale wyżłobił
rzeki niosące żaglowce z przesyłkami.

To kupuję bez szemrania.
Choć chyba przydałby się przecinek po ust.

Reinkarnacja czasu, niby ten sam, ale żłobiony. Świadomość zmienia się, nie ma powrotu do poprzedniej, tak jak i szansy na zniesienie dualizmu.
Pocisza dla mnie niszczy wiersz, zbyt długo zatrzymuje kosztem innych słów. Zapisałabym: Po... cisza.

Pozdrawiam.

[Bożena]

czytając komentarz Ewy- łatwiej było mi "pospacerować" po wierszu - świetny w całości choć puenta najbardziej- nowe życie, a czas wyżłobi korytarze- pozdrawiam serdecznie- Bożena