nieboskłon

[datura]

iskrzenie migotanie rozbłysk
tworzą osobne galaktyki

poezja to piękne kłamstwo -
opowiedz mi o iskrze
oddalonej o setki dni

i o migoczącym spojrzeniu
które uciekło w przestrzeń

chciałabym uczynić słowo silniejszym od grawitacji
by
przeniknąć lub zostać wchłoniętą

[eka]

Na początku było Słowo, ale podmiotowi o inny wszechświat chodzi. Galaktykę słowa, które wyrwałaby się nieubłaganemu prawu grawitacji, poleciało za tym światem - migoczącego spojrzenia, przeniknęło w niego lub zostało wchłonięte.

Podoba mi się wiersz i na pewno wrócę. Ma moc.

[Alek Osiński]

Przepraszam z góry, ale ośmielę się podzielić
swoim czytaniem...

poezja to piękne kłamstwo
ale lepiej opowiedz mi o iskrze
oddalonej o setki lat - chciałabym

uczynić słowo silniejszym od grawitacji
by przeniknąć lub zostać wchłoniętą

tak trafia do mnie najmocniej

[datura]

Ewo, dziękuję za wizytę i interpretację, podoba mi się:)

Alku- fajnie brzmi Twoja wersja, a co tak ogólnie myślisz o wierszu?

[Alek Osiński]

a co tak ogólnie myślisz o wierszu?

wiersz w porządku - jest w nim, jak mi się wydaje,
zawarte pragnienie przełamania kłamstwa,
mimo wszystko - dobrze ujęte, tylko że bardziej
podoba mi się kiedy czytam w wersji skondensowanej...

[Ewa Włodek]

poezja - jak wszystko - może być i pięknym kłamstwem i prawdą i wszystkim co tylko sobie umyślimy, bo jest słowem połączonym z myślą, a i słowo i myśl bywają nacechowane rozmaicie. Cóż, słowo-iskra, słowo-moc. Bywa.
Wiersz dobrze, moim zdaniem, oddaje tę istotę słowa...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[datura]

Alku, Ewo, dziękuję za wizytę i interpretację. Udało Wam się fajnie uchwycić jego znaczenie, chociaż przyznam starałam się jeszcze coś więcej w nim "przemycić"