Teatr cieni

[Marcin Sztelak]

Wieczór zapięty na ostatnią klamkę,
mroki spływają przez szpary w drzwiach.
Na korytarz i meandry.

Być może chodzi o odrobinę upokorzenia,
posmak władzy na koniuszku palców.
Choć wolimy nazywać to zabawą,
czasami nawet życiem.

Ostrożnie sprawdzając alternatywne drogi
błądzimy. Z usprawiedliwieniem
rzeczy ludzkiej.

Na ścianach pełgają ognie obrazów, nie bierzemy
ich za dobrą monetę, co najwyżej za drobne
wrzucone do studni życzeń.

Bez jakichkolwiek intencji.

[eka]

Przecinek po drogi.

Ładna impresja scenerii i wiele zwątpień w refleksjach.
To dobry wiersz, gdyby uciekł od tak charakterystycznej dla Ciebie rytmicznej frazy, byłby jeszcze lepszy.