Katedra

[Marcin Sztelak]

Miasto nierówno oddycha pełną piersią spoconych kamienic.
Zawstydzeni cudzołożnicy z tęsknotą zerkają na mszalny kielich.
Straceńcy dźwigają krzyże na swoje nędzne golgoty,
o nierównej fakturze najtańszych gatunków krajowych.

Czas spada głośną kaskadą na rozjechane ulice,
rozbity pędem kół podzwania o szyby, latarnie, krawężniki.
Na przystankach zgromadzenia kobiet o twarzach z szarego
papieru wymrukują różaniec próśb.

Zagubieni mężczyźni w teczkach ze skaju dźwigają
cały swój świat. W zwalistych kościołach gasną witraże.
Martwe łuki tonąc w półmroku nie obiecują rozgrzeszeń,
tylko garść popiołu na głowy, lód posadzki dla stóp.

Kiedy słowo z wolna zamiera w czeluściach sklepienia
rozczesuje minione jak włosy. Coraz rzadsze, niby naturalna
kolej rzeczy, jednak palce drętwieją i więdną. Niczym język
nad ranem, w te bezgwiezdne, na wpół zapomniane.

Jako sybaryta z wykształcenia zasypiam z myślą, zupełnie
nie na miejscu. Piękne panie już nie kochają poetów.
Szybko odchodzą przesycone zbyt długą frazą westchnień
i oddechów.

[Arti]

Na przystankach zgromadzenia kobiet o twarzach z szarego
papieru wymrukują różaniec próśb.

to słowo mi nie gra...mamroczą?

Piękne panie już nie kochają poetów.
Szybko odchodzą przesycone zbyt długą frazą westchnień
i oddechów.

kochają bo by nie wzdychały...choć w sumie przeważnie te głupie wzdychają najgłośniej (z własnych obserwacji)

wiersz utrzymany w Twojej poetyce, która bardzo mi odpowiada...warto zwrócić uwagę na zastosowanie rymów
dzięki którym czyta się płynnie. brawo

Pozdr.

[Gloinnen]

Straceńcy dźwigają krzyże na swoje nędzne golgoty,

Podobno patosu nie wypada krytykować, ale z tego wersu wylewa się hektolitrami.

Całokształt oscyluje na granicy patosu dopuszczalnego a przesadnego. Taka jest moja subiektywna opinia.

Nie lubię metafor dopełniaczowych, wolę, gdy obraz jest bardziej rozpisany.

różaniec próśb.

"wymrukują różaniec pełen próśb" - chociażby coś takiego mi przyszło do głowy. Albo zostawiłabym sam "różaniec". W końcu zawsze modlitwa jest pewnym rodzajem prośby, więc nie wiem, czy tu nie ma tautologii.

Zagubieni mężczyźni wteczkach ze skaju dźwigają
cały swój świat. Wzwalistych kościołach gasną witraże.
Martwe łuki tonąc wpółmroku nie obiecują rozgrzeszeń,

Może się czepiam, ale moim zdaniem za dużo tych "w", w każdym wersie się powtarzają.

tylko garść popiołu na głowy, lód posadzki dla stóp.

"garść popiołu", "lód posadzki" - a może tak mniej dopełniaczowo? "lodowa posadzka", "posadzka z lodu", "posadzka jak lód"...? Coś w tym stylu.

Piękne panie już nie kochają poetów.
Szybko odchodzą przesycone zbyt długą frazą westchnień
i oddechów.

Rym "poetów-oddechów" -

I w ogóle - "fraza westchnień i oddechów" jest dla mnie bardzo napuszoną metaforą.

Zostawiłabym tylko "zbyt długą frazą" - bez tych rzewnych rekwizytów. Niby rozumiem, to ma być drwina, ale jakoś tak wyszedł ten obraz, że tej drwiny nie ma, aż się chce powiedzieć - "przyganiał kocioł..."

Ten wiersz akurat mnie nie zachwycił, natomiast z przyjemnością poczytam następne.

Pozdrawiam,


Glo.

[czochrata]

spytam ze skromnością: " i Ty gościu się bierzesz za krytykę moim tekstów?"?!!