Droga rebela

[Sede Vacante]

(*rebel - moje pseudo od laaaaat)



Wrastam w łoże
przygniatają mnie szlaki
skażonej wolności
przybywa świec...

Nie chcą rozmazać się surowe twarze
dam
katów
i ofiar...
nie umiem zapomnieć ostatnich grymasów

Przemierzam raz jeszcze drogę rebela
po swoich śladach i...

nie patrz na mnie z zaciekawieniem
nie jestem
wolny
niegrzeczny
ekscentryczny
wart kolejnego piwa przy opowieści o smokach

jestem rebelem

[eka]

Apel o normalność w identyfikowaniu peela? Powrót do źródeł, do rdzenia niezmieniającego się na szlaku... hmm, coś w tym jest, każdy ma takie, niezależne od okoliczności, jądro JA.
Dorastanie do pokory, tak Autorze? Ale wiesz, te damy, ofiary i kat
Zastanawia niekonsekwencja zapisu, tzn. wielkie litery (i nie zawsze) oraz wyłącznie wielokropki.
Pozdrawiam.

[Sede Vacante]

A więc tak - duże litery, mają za zadanie w tym wierszu zaznaczyć rozpoczęcie kolejnej myśli. Jakoś tak.
Nie wiem, czy dobrze, ale to taki zabieg "samowolny", pokazujący nową zwrotkę, myśl, jak zwał, tak zwał.

Wielokropki - mam jakiś fetysz na ich punkcie.
Może nie dobrze...
Ooo,właśnie. Pozostawiają jakieś niedopowiedzenie, jakąś pauzę. Są dla mnie, jak hasło w wierszu: Tu się zatrzymaj i pomyśl, zanim poczytasz dalej.

Damy, ofiary i katy - czego nie rozumiesz?
Damy - związki, te toksyczne, z których wyniosłem ból dla siebie. Kaci - ci, którzy krzywdzili, wiadomo. Niejednokrotnie damy były katami równocześnie. Ofiary - ci, których krzywdziłem ja, odbijając cobie krzywdy otrzymane.

Wiersz jest próbą wykrzyczenia bólu, rozliczenia się z nim, oczyszczenia się. To taki moment, gdy człowiek widzi obrazy z przeszłości i chce je odgonić od siebie, a one wracają.

A końcówka ma mówić: Nie jestem taki ciekawy, na jakiego wyglądam. Te tatuaże, ozdoby, mój cały styl, to nie oznaka ekcentryzmu, a "pojebania".
To bardzo autobiograficzny wiersz.
"Rebel" - ta ksywka ma swoją długą historię osadzoną w patologii dzieciństwa. "Jestem rebelem" więc, znaczy to wszystko, z czego on powstał. Całe źródło i jego konsekwencje. Mniej więcej, jak: rebel to nie ten wydziarany rockman. Rebel to ten porąbany psychol, ukrywający się pod swoją skórą.

[eka]

Dzięki.
Ostatnie zadanie napisałabym wielką literą.

[Podróżniczka]

Twój wiersz bardzo mi się podoba
Czytając jednak wersy:

"nie patrz na mnie z zaciekawieniem
nie jestem
wolny
niegrzeczny
ekscentryczny
wart kolejnego piwa przy opowieści o smokach

jestem rebelem"

i jeszcze Twoje własne uzasadnienie w zdaniu:

"Rebel to ten porąbany psychol, ukrywający się pod swoją skórą."

odczuwam lekką dumę i też kokieterię, a może jednak się mylę

[Sede Vacante]

Oj, kokieteria, duma...dałbym wiele, żeby ktoś zabrał z mojej głowy to, co w niej noszę.
To długa historia, ale wierz mi - nie chciałbym "lansić" się na swoje stany, na swój ból, paranoję, jak zwał, tak zwał.

Chodzi dokładnie o to, co jest w wierszu. Jest trochę ludzi, którzy patrzą na mnie i wydaję im się jakiś "inny", w ten ciekawy sposób.
Chcą poznać, pogadać, bo spodziewają się jakiegoś zupełnie ekscentrycznego, pozytywnego człowieka. A prawda jest taka...jaka jest.
Pogubiłem się i tyle. Czym tu imponować...

[Podróżniczka]

Sede, jednak z moim odczuciem się pomyliłam, a szkoda

[Podróżniczka]

ale wiesz co...
dobrze że drogą poezji można z siebie to wszystko wypisać

[emcek]

niemniej w rebelu - buntowniku jest też bunt wobec siebie a to już krok ku zmianom peela

[Sede Vacante]

Dzięki za przeczytanie i komentarz!