Nie wiem kim ona jest

[żakote]

Przystaję aby na nią spojrzeć
wzrokiem wyostrzonym na prędce
błyszczy i faluje jak ruchliwy owoc
dojrzewający w moich oczach
trwa w przemieszaniu ze wszystkim
wyciska rozdziela żółcie i zielenie
ona przydaje barw rzeczom
dotyka się widzi i nazywa siebie
patrzę jak wdzięcznie prześwituje
niczym nieustanny przepływ światła
i czuję że coś więcej waży się
ale nagle gdzieś się ulotniła
wierzę w rzeczy niewidzialne
wzorca nie ma tutaj jest w niebie

[eka]

Poezja?
Bardzo czekam na Twoje wiersze, R.
I pewnie wiesz dlaczego, mamy podobne doświadczenia.

Platonizujesz na potęgę, też tak czasem mam.


Podobało się, bardzo.

[żakote]

Domyślam się, eko, korelacji między nami.
Co do wiersza, to czasami lubię bujać w obłokach.

Pozdrawiam gorąco

[em_]

Lekko, poetycko.
Podoba się

[Bożena]

hm- próbowałam zobaczyć tę tajemniczą osobę- ów miraż- ale każdy ma swój- coś co zdaje się widzieć a po chwili znika i już nie wiadomo - czy to tylko się zdawało- pozdrawiam

[Sede Vacante]

Zaczyna się ciekawie, ale natłok kolejnych opisów i...nużące to. Jest coś w tym stylu, że nie chce mi się zgadywać, kim jest opisana postać.
Może podział na zwrotki, może skrócenie? Coś, co będzie lżejsze, nie tak monotonne.
No i same metafory - nic właściwie konkretnego nie mówią mi o osobie.
To może być każdy, zgadza się. Ale opis, jak dla mnie, właściwie nie charakteryzuje postaci, nie nadaje jej wyrazu. Ot, jest, jest pozytywna, jest lekka, przyjemna. Ale co? Po co? Komu?

To mój osobisty odbiór wiersza.