Szkicownik. Dzień pierwszy

[Alek Osiński]

Znam już wiersz z innego miejsca. Bez wątpienia dobre pisanie.
Z przyjemnością

[she]

Piękny wiersz.
Rzym tutaj to jakby... pępek świata. Kolebka.
Są takie miejsca na ziemi, gdzie ma się wrażenie, że czas zatacza krąg i to co było, nagle wraca. Ich aura szokuje i przytłacza nagłą świadomością upływu długich epok. Takie miejsca są naznaczone, silnie oddziałują swoją historią - kolejami historycznych zdarzeń. Ciągle opowiadają o sobie. A ten, który tam stanie, staje się ich świadkiem, albo widzem, jak w teatrze.
Czytam liryczną relację z jednego z takich miejsc I osobistą refleksję, narodzoną jakby pod jego wpływem, bo tak umiejętnie i niepostrzeżenie splatasz wielką historię, będącą udziałem wielu z intymnymi odczuciami podmiotu.
Najbardziej zaskoczył we mnie (obok puenty) ten fragment:
Kiedy mówimy do siebie: spójrz – wtedy pocięte na warstwy miasto
z wolna stapia się w brzemienne, ciepłe ciało.

Wtedy wszystko staje się również ich udziałem. Są dalszą częścią historii, tworzą ją.
I dają może jakiś nowy początek, na co wskazywałaby puenta. Zresztą ten fragment mocno, w moim odczuciu, do niej kieruje.

Napisałaś to tak, że rzeczywiście czuć ten Rzym. Na pewno pomogło użycie wprost nazwy miejsca, odniesienie do kotów i do mitu na końcu.
Mam nadzieję, że będzie dzień drugi i kolejny, bo chyba każde miejsce tam może skłonić do pisania

[coobus]

Zapamiętałem ten wiersz, ja też już na niego trafiłem i zostawiłem pochlebne słowo. Tu to potwierdzam. W mojej świadomości i pamięci funkcjonują szkicowniki stu stronicowe. Nie miałbym nic przeciwko. Wiersz naprawdę dobry, doceniony przez liczną grupę odbiorców. I jak zaznaczyłem, zapamiętany

[em_]

Wiersz uwalnia wiele obrazów - i to jest piękne.
Sprawnie napisany,
pozdrawiam

[Alga]

Bardzo spójny wiersz, plastyczne obrazowanie, wiersz przylega każdym wersem do skóry, daje sie poczuc jak cała historia.

Piękny.

Pozdrawiam