Pustostany

[Marcin Sztelak]

Postawa niezupełnie wyprostowana,
jednak lepiej niż poszukiwanie
na czworaka resztek ze stołów.

Przy których świętujemy każdą możliwą
zmianę. Jak bezbolesne przejścia
w dzień albo inny stan skupienia.

Wciąż skłaniamy się ku życiu
wiecznemu, mimo że nie wychodzi
w ekstazie palimy całuny nekrologów.

I podążamy tam, gdzie niosą nogi,
uparcie twierdząc, że to rozum.

[eka]

To chyba najczęstszy temat Twoich wierszy: prawie zawsze na straconych pozycjach - walka o złapanie sensu, godności w pustostanie naszej egzystencji.
Zawsze to coś... podjąć próbę wyprostowania się mimo nierozpoznania braku terenu.