Małgorzata i koty

[Marcin Sztelak]

Może zostałabyś wiedźmą.

Nasze wojny podjazdowe o lokalnym zasięgu
i pokalane poczęcia kończą się bólem głowy.
Rano zawsze czuję się niczym sobowtór
Lucyfera – światło w półcieniach.

Coraz głębszych w okolicach oczu,
ale to tylko złudzenie życia, niewolnik
słowa odmieniam codzienność przez liczne
przypadki, ty zapisujesz potknięcia nad łóżkiem.

Właściwie jestem wdzięczny za braki i chłód
dłoni kiedy idziemy na spacer. Jak zawsze ostatni,
bo mijają nas jesienne koty, we wszystkich
odcieniach ciemności.

Kwiaty, królestwo za kwiaty.

[eka]

Wołanie o wyjście z półcienia. Z ciemności. Codzienności.
Intertekstualne, szekspirowskie smaczki.
Ciekawy wiersz.
Najlepsza dla mnie ostatnia strofa.

Właściwie jestem wdzięczny za braki i chłód
dłoni [,] kiedy idziemy na spacer.

[Ratana]

Bardzo w moim stylu! Ciekawa gra słów i melodyjne brzmienie sprawiają, że wiersz jest bardzo dobry. Podoba mi się nieśmiałe rymowanie, niby przypadkowe, np. "Lucyfera-półcieniach". Ostatnia strofa zdecydowanie najlepsza. BRAWO

[Gorgiasz]

Dobry wiersz, prawdziwy taki, ciekawy układ z kursywą na początku i końcu. Sobowtór Lucyfera w półcieniach, jakbyś nie doniósł całego światła, zgubił gdzieś trochę, nie udało się, półcienie powstały.
No i jak są koty, to już mi się podoba.

[pallas]

Nawiązanie do Mistrza i Małgorzaty. Przypomina mi się fragment o przemianie Małgorzaty w wiedźmę.
Kocham tę książkę!

Pierwsza strofa ciekawa intryguję mnie jako czytelnika. Wojny są niczym, bo przynoszą szkody. A wszyscy czują się sobowtórem Diabła, ale tylko jego cieniem, który przekonany jest o czynieniu dobru.

A tak naprawdę staje się zniewolony, we wszystkich płaszczyznach. I ostatnia zwrotka, szok, bo peel jest szczęśliwy a nawet wdzięczny. Dlaczego? Po przez to widzi inaczej świat w wielu barwach jednego koloru. I ostatnie słowa, piękne są takim kontr punktem. Znaczą jakby o podpisanym cyrograf. Tytan tak widzi ten piękny i trafny wiersz.

Tytan