Stan naturalny

[Marcin Sztelak]

Pretensjonalne spojrzenie na liryki
albo od strony wywróconego.
Na drugą stronę.
Słówka.

Naiwności jak tabletki na ból.
Fantomowy,
w chwytnym ogonie.
Nostalgia i łzawy

powrót na piedestał.
Odpowiednia mina – natchniona,
usta zamknięte

na przestrzał owacji. Stojącej.
Później już tylko kolacja,
parę kieliszków.

I słówka. Tym razem dobranocne.

[Alek Osiński]

Końcówka moim zdaniem nie niesie, ale ogólnie na plus,
to trochę jak obserwować rozwój płodu, z wszystkimi
rybimi i gadzimi archaizmami...pouczające

[alchemik]

He he, skrócona rekapitulacja w rozwoju płodowym.

Człowieczeństwo wymuszone.

Piedestał poetycki?
Jest taki?

Chyba grzbiety czytelników.
A to się liczy w grzbietach tomików.

Końcówka, moim zdaniem, niesie w sobie sporo zwątpienia.
Zresztą, to kwestia odczytu.
Ironiczne pożegnanie.
Ranek mądrzejszy od wieczoru.
Sen, jako domena poetycka.

I parę innych... słówek.

Ogółem?
Dobre.

[Napoleon North]

Ave

Fajny wiersz

[Niedzisiejszy]

Bardzo miły w czytaniu wiersz, w którym widzę rozwój Poety, jego droga na sam szczyt góry Poezji, którego samemu autorowi i każdemu na tym forum życzę.