Układ warstwowy

[Marcin Sztelak]

Dna martwych mórz schodzone
do litej skały.
Sól wżarta w źrenice.
Głębiej i głębiej.

Jednak drżące ręce rozgarniają
glinę, błoto
wypełnia formy, na nic wypalanie,
szepty zaklęć.

W końcu słońce spada z drwiną
pomiędzy wąskie wargi
horyzontalnych zakończeń.

Pozostałe kroki wiodą w noc,
poza cienie.
Głębiej i głębiej.

[eka]

Bardzo, bardzo dobry wiersz. Można odczytać w perspektywie indywidualnej, ale wydaje mi się słusznym odnieść układ do cywilizacji.
Zgorzknienie w przewidywanej ciemności, niemocy kreacji, powtarzalności, która zdaje się też wyczerpywać.
Kasandrycznie u Ciebie.