Deprywacja

[Marcin Sztelak]

Kiedyś bałem się słowików,
w dogasającym powietrzu drapieżnie
czyhały na parkowych szaleńców.

W końcu odeszły i tylko zima
stawała się coraz dłuższa.
Praktycznie z dnia na dzień.

Ale wciąż powracał śpiew,
uporczywie, kaskadami rwał
i gryzł. Wewnętrznie.

Więc zamykałem okna, coraz szczelniej,
aż zabrakło powietrza.
Dziś oddycham pustką malując ściany
czernidłem ze spalonych metryk.

Nigdy nie narodzonych dzieci i starców,
tych, którzy przynoszą wiadomość:
słowiki wróciły. Tylko parki przestały być
miejscem oznaczonym. Nawet na mapie.

[eka]

Dziś oddycham pustką malują ściany
czernidłem ze spalonych metryk.

Czegoś tu brak.

Śpiew słowika podobno najpiękniejszy jak miłość/doskonałość/smutek wśród palety uczuć. Tutaj pasuje to ostatnie doznanie.
Jego brak... i przed nim lęk jednocześnie, i z ostrożności wytrzebienie potrzeb.
Gdy wrócił, brak na niego przestrzeni w peelu.
-------------------------------------------------
Zmieniasz sztywno utrwaloną formę zapisu, i tak mi bardziej pasuje.