Neurastenia

[Marcin Sztelak]

Niebo milczy.

Pijacy gubią resztki wczorajszych
planów, przechodnie zerkają z dezaprobatą
spiesząc do domu po swój grzeczny
orgazm, konieczne przed dwudziestą drugą.

Wcześniej zaciągnięcie zasłon, później papieros
– z obowiązku.
A po ulicach przewala się życie, we wszystkich
aspektach umierania.

Jeszcze sprawdzenie zamków i można zapaść
w przejrzysty bezsen. Noc z godziny na godzinę
marnieje, ostatni łowcy zbierają resztki
skarbów.

Kaleki dzień jak zwykle zaskakuje tułaczy,
gdzieś pomiędzy delirium a beznadziejną
żebraniną. Ostatni ekshibicjoniści zwijają
kramy pod poły płaszczy.

Niebo milczy.

[eka]

A po ulicach przewala się życie, we wszystkich
aspektach umierania.

To więcej niż neurastenia. Zwielokrotniony ból, świadomość bezsilności, niezatrzymania cyklu.

Bohaterowie się przemieszczają, ale ten i inne Twoje wiersze coraz bardziej kojarzą mi się z Czekaniem na Godota. Egzystencjalnym absurdem.

Ostatni ekshibicjoniści zwijają
kramy pod poły płaszczy.

Niebo milczy.

Świetne! Ostatni Poeci. Zakamuflowany turpizm i katastrofizm.
Szacun, Marcinie.