Lizbona

[żakote]

siedem wzgórz wznoszące puchar wrzącego wina
trzęsienie ziemi
nieruchome cienie turystów na placach
obrazy z którymi się mierzy oddech
kruchy jest kamień wobec ich siły
tu czas się rodzi z jakiejś wieczności tysięcy pór lata
rozbrzmiewają hymny i pieśni co spadły ze słońca
śpiewane przez ślepe lustra
piękno rozdziera na cząstki lecz nie uśmierca
wspomnienie które nie chce abym zapomniał

[Podróżniczka]

Bardzo podoba mi się Twój wiersz. Przyznaję, łączą mnie z nim swoiste skojarzenia. Przywołałeś do mojej pamięci żywy obraz tego miasta.
Pozdrawiam i dziękuję wznosząc jednocześnie za piękne wspomnienia.

[żakote]

Dla każdego podróżnika Lizbona jest miastem,
w którym musi być, to jest program obowiązkowy.
Oczywiście również wznoszę

Dzięki za komentarz.

[Marcin Sztelak]

Lizbona - niezaprzeczalnie piękne miast, a co do wiersza mam wrażenie zbytniego natłoku zarówno przez nadmiar czasowników jak i brak interpunkcji. wychodzi taki wyrzucony jednym tchem monolog...

Pozdrawiam.

[żakote]

Faktycznie, mnogość czasowników przeszkadza,
toteż postanowiłem co nieco uciąć i co nieco dodać.