Wielokropki pana Boga

[Marcin Sztelak]

Pociąg diabli wiedzą skąd i dokąd,
darmowy bilet bez miejscówek.
Ścisk i koła jakoś nierówno stukoczą,
brak szans na dobry sen.

Przydałoby się spełnić toast za szczęśliwą,
najlepiej czaszką filozofa. Jednak zbyt późno,
za piętnaście minut przybijamy do peronu,
pewnie północ, ale nie do końca wiadomo.

Orkiestra dęta głośno gra, szeroko rozwarte
ramiona – powitanie w ostrym świetle żarówek.
Później już tylko prysznic i dobranoc.
Niewypowiedziane.

A dalej milczenie, cisza, cisza, cisza.
Wiecznotrwałe.

[ono]

ten jest jednym z lepszych , które ostatnio pisałeś (a jednak można!). poprzednich nie mogłem chwalić, bo byłbym obłudnikiem jednym z wielu. wolę widzieć twój rozwój(w bólu) niż upadek Marcina, który przychodzi (upadek) wraz z nieuczciwym kadzeniem i samozachytem.

[eka]

Boskie wielokropki... niedopowiedziana cisza.
Yorick i niebycie?
A pamięć? A wątpliwości co do skończenia ze sobą w Wielkim Monologu?
--------------
Myśli po lekturze interesującego wiersza.

[Hosanna]

wolę dyskutować z treścią

czyli
lęk przed śmiercią

czemu śmierć nie może być lekka
nic już nie będzie ciężkie skomplikowane

życie jest takim złożonym sojuszem a z każdą przyłączoną zmienną traci stopnie swobody
śmierć może się zdawać wyzwoleniem

nie było nas miliardy lat i czy ta pustka , ten brak nas był bolesny i przerażający

jedyne czego się boję to tego ze TERAZ nie żyję tak jak mogłabym najpiękniej

[tabakiera]

Bardziej dostrzegam tu lęk przed życiem. Brak miejscówek, ścisk, zero szans na spokój. Śmierć to tylko milczenie wiecznotrwałe. No i pewnik,
pozdrawiam.