Spacer Mariacką

[eka]

Piękna ta gdańska uliczka, którą zamyka bazylika. Te jej wieżyczki przypominają minarety, ale może słowo w kursywie ma inne znaczenie, znane tylko Autorowi?
Wiersz o niezwykłej sile spokoju, dojrzałości, pogodzeniu się z czasem. Ujrzeniu przeżywanej chwili w bursztynowej kropli, tu komary są też chyba metaforą, peel chciałby w tym urokliwym czasie zastygnąć. Czemu akurat jako komar-krwiopijca? To ciekawe, mogłaby być muszka, prawda?
Chyba tylko siebie chce odpersonifikować.

A czemu wzrok skierowany ku dachowi świątyni? Potrzeba sacrum w wieczności?
Wiersz ciąży ku bytowi bryłki jantaru, bo choć piękno, potrzeba miłości, a uliczka zaraz się skończy.

Bardzo na tak, Jurku.

[Meltemi]

Przyjemnie spacerować z Twoim wierszem, alchemiku. Stworzyłeś wyjątkową aurę, namalowałeś klimatyczne i plastyczne obrazy, a to w poezji bardzo sobie cenię. Wiesz, poczułam, jakbym sama spacerowała Mariacką, tą teraźniejszą, dotykając jednocześnie odległej i barwnej przeszłości. Podobają mi się motywy z komarami i bursztynem, widma patrycjuszy oraz knajpa poetów, puenta też nie zawodzi. Życzę, by objęcia i uliczki nigdy się nie kończyły! Pozdrawiam!

[Dorota Karin]

Podoba mi się, ...chociaż jak na spacer uliczką, to nie za bardzo się naoglądałam...sorry, nie znam Mariackiej, może tam nic nie ma ciekawego
Ale to kaki mój żarcik - udana metafora z tej uliczki. Lubię Cię czytać. ,,...Calineczka, Calineczka, mała Calineczka złotowłosa..."

[alchemik]

Dziękuję bardzo, Ewo, Meltemi, Doroto.

I, Doroto, nie jest pusta. Wręcz przeciwnie.
Ale to nie opis uliczki, tylko stanu ducha.

Podoba Ci się mój wiersz o Calineczce? To przeczytaj nieco zmienioną wersję.

sekretne życie tommelise