kleks

[iTuiTam]

• • • kleks
      
      
      utrwalam pamięć jesieni tradycyjnie towarzysząc upadkowi
      najcichszej złotej monety pierwszej drugiej i coraz to bielszej
      nie skąpią dłonie ukryte w kieszeniach obłoków
      
      wydane drobne na ostatni spektakl słonecznej komedii
      dzielą aktorzy z kasztanów i żołędzi błyskotliwi ripostą
      zanim wejdą w podziemie zasłaniając drzwi kretowiskiem
      
      a nad nami świat pajęczo się pręży wyłapując słabnące
      sanguine ciepło ze snów nienarodzonych na które brakowało czasu
      trzeba było żyć i teraz bez powietrza
      
      ścięte nieśmiertelniki przechodzą fazy obaw urojenia obietnic
      niespełnione przepowiednie zsuwane jak strzępki dobrych kart
      do trzech razy dramat sezonowych przeliczeń na plus minus i wokoło
      
      miłości tak wiele w szarodziennych drobiazgach niepostrzegalnych
      w konsekwencji śniadania obiadu kolacji i rozmów prowadzących
      przez znajome zakątki atlasu do meandrów po ostateczności
      
      opowiadania co by było jeśli gdyby tylko inaczej rozpisano
      zodiakowe zatoki w tęczówce hamującej karuzeli
      tajemnica zmiennej prędkości zamierania światła
      
      steganografia słowa aż po nicość
      cichość i czerń
      
      
      iTuiTam
      1 X 2015

[ono]

dla mnie taki wiersz, ten wiersz ma słowa , dla mnie słowa to poezja....trudno i Tu iTam - to jest poezja
kamil

[Marcin Sztelak]

Jedyne czego brakuje w tym bardzo dobrym wierszu to interpunkcja, która ułatwiła by choćby czytanie.

Pozdrawiam.

[eka]

Piękne obrazowanie:

nie skąpią dłonie ukryte w kieszeniach obłoków

wydane drobne na ostatni spektakl słonecznej komedii
dzielą aktorzy z kasztanów i żołędzi błyskotliwi ripostą
zanim wejdą w podziemie zasłaniając drzwi kretowiskiem

a nad nami świat pajęczo się pręży wyłapując słabnące
sanguine ciepło

Wiersz jak rozliczenie, co było, mogłoby być i jest. Malarskość, zaduma, pogoda ducha, pogodzenie się. Wiele fraz do wielokrotnych namysłów, każde słowo świadome, głęboko zakotwiczone w rzeczywistości podmiotu. Nie do końca ona, ta rzeczywistość, do odczytania, między uniwersaliami tkwią uchyłki zamknięte dla innych.
Zaduma, wersy nakładane jakby na siebie, a nie w szyku równoległym.