Święte

[Marcin Sztelak]

Kobietom mojego życia, szczególnie tym,
których nie poznałem.

Spluwam pod wiatr, to niebezpieczne
zajęcie. Szczególnie gdy zaschnie w ustach
i ciężko wykrzyczeć:

"Kurwa, czy ten świat zawsze
był taki piękny."

Co prawda miałem pisać o twoich wargach,
ale, wybacz, są takie trywialne.
Pomijając pocałunki i uśmiech,
gdy znowu buduję dla nas dom.

Począwszy od dachówki.
Zresztą w połowie drogi zapomnę
wyszeptać imię,
jak zawsze w najmniej odpowiedniej chwili.

Oczywiście odejdziesz, a ja będę klął w żywy
fundament. Później splunę,
nie raz, raczej do utraty śliny.
Tak że nie usłyszysz kiedy wycharczę spierzchnięte:

"Kurwa, czy ten świat zawsze
był taki pusty."

[eka]

Wiesz Peelu, czekanie na wyłączenie się najdrobniejszych zastrzeżeń i czekanie wyłącznie na świętość obiektu na postumencie w czasie budowania relacji (domu) - sprawą jest beznadziejną.
Motto każe rozważać tylko potencjalność, ale wnioski chyba sformułowane po wielu doświadczeniach.
Wiersz, bardzo dobry wiersz, o gorzkim samopoznaniu swoich oczekiwań i kondycji własnej, świetna klamra.
Spluwanie pod wiatr - pointą.

[ono]

wiersz cud malina

[Patka]

To pierwszy wiersz wśród tych, które dziś przeczytałam i skomentowałam, który mi się w pełni podoba. Nie mam uwag, zresztą, nie chce mi się nawet czepiać.
I to chyba też najlepszy twój wiersz, Marcinie, jaki czytałam.

Pozdrawiam
Patka