popielnice

[Gloinnen]

I.
Prosisz o milczenie. Zamykam po kolei
wszystkie okna; światło rozpryśnie się w drobny mak.
Chcę zatrzymać zapach dłoni, czułość rozsadza pokoje,
niech tylko wąską strużką przecieka przez pękniętą szybę.

II
Przyniosłam żar, by wypełnić nim twoje dni
jak kamienne misy; niechcący podpaliłam włosy, buty, schody.
Patrz, co zrobiłaś. Zapamiętam ten obraz,
dym uwalniam ze źrenic, lecz noc się nie kończy.

III.
Odrzucenie zmienić w szczęście; jednak to możliwe,
schodzę ci z drogi, zdejmuję wędzidło; tak lepiej,
mówimy zgodnie; niech stopy ogrzewa tylko piach w słońcu,
nawet do twojego cienia nie ośmielę się zbliżyć

IV.
Przy życiu trzyma tylko pamięć, jeszcze wilgotna
klisza. Sufit ciemnieje, przewracam się, nie mam ochoty
wstawać. Dobrze jest, drewniane drzazgi w policzku,
otwarty balkon. Wytrzymaj jeszcze chwilę.

V.
Jak wyrzut sumienia, miłość wkrada się w spokojne poranki.
Zabiorę, jeśli zbyt ciężka, odchodzenie również bywa darem.
W usta przyjmę demony, których najbardziej się boisz;
dziś będziesz spał jak dziecko, tylko już nie myśl o mnie.

____________________
Glo.

[P.A.R.]

Wytrzymaj jeszcze chwilę.

jakieś pięć, dziesięć minut dam radę
później żar wypali mnie do cna ...
chciałaś to masz

[e_14scie]

a ja po tej wymianie wzajemnych czułości, przejdę do wiersza, jeśli wolno zmienić temat

po dwóch czytaniach, będą kolejne Glo

[Gloinnen]

Dziękuję, Ewo. Czytaj do woli.



Glo.

[Ewa Włodek]

popielnice - naczynia, pełne ciałopalnych popiołów...Każda strofa Twojego wiersza, Glo, jest pełna popiołów po uczuciu...
Niesamowity ładunek emocji, szalenie w moim guście, pod każdym względem. Poczytałam z przyjemnością...


I mnóstwo serdeczności, jeszcze Noworocznie
Ewa

[Gloinnen]

Bardzo trafny odczyt. Cieszę się, że Ci się spodobało. Dziękuję i pozdrawiam w Nowym Roku,




Glo.