Dwie twarze

[Niedzisiejszy]

Codziennie zakładasz
maskę, ukrywasz prawdziwą
twarz przed światem.

Łzy schowałeś pod
powiekami, maskując
swój ból przed
sztyletami słów.

Przykryłeś oczy ciemną
płachtą obojętności,
uczuciom zabraniając długim
promieniem wyjść za źrenice.

Serce skułeś ciężkim
łańcuchem z myśli, by
jego ciężkim biciem
nie okazać lęków.

Pragniesz ją zerwać
lecz strach jeszcze mocniej
zadaje cios.

[eka]

Symbol maski mocno w literaturze wyeksploatowany, wiadomo, wszyscy z wielu różnych powodów ją zakładamy.
Bycie sobą to odwaga, nonkonformizm.
Ale faktycznie, czasami warto zaoszczędzić ludziom naszej twarzy, a tutaj... słów, które są też maską, bo nadmiernie w młodopolszczyźnie wykorzystywane, tchną duchem miernego epigonizmu. Cóż, może warto o innych pomyśleć.
Trochę ironii, wybacz.

[Marcin Sztelak]

Faktycznie to mocno już przeżuta tematyka i ciężko znaleźć coś nowego, świeżego. Poza tym w wierszu dużo zmęczonych metafor jak: łańcuch myśli, płachta obojętności, sztylety słów. Pewnie można przeredagować, ale nie bardzo wiem jak...

Pozdrawiam.

[Niedzisiejszy]

Więc chyba niestety ten wiersz muszę uznać za wiersz przepadły, jak wiele tych pierwszych. Pozdrawiam i dziękuję za poświęcony czas

[eka]

Doklejać maskę, zakładać płonące do wewnątrz maski, być nagim bez maski...
Poprawić zawsze można, ale lepiej to zrobić po jakimś czasie.
Pozdrawiam.

[Bożena]

Codziennie zakładasz
maskę, ukrywasz prawdziwą
twarz przed światem.

Łzy schowałeś pod
powiekami, maskując
swój ból przed
sztyletami słów.

- maskę/ maskując/ dwie twarze- za bardzo kawa na ława- i powtórzenia tego samego- skoro zakłada maskę to urywa twarz przecież- jest i patos, a można by o tym samym trochę spokojniej - natomiast puenta jest okej- pozdrawiam Bożena