Diaspora

[Marcin Sztelak]

Tak szybko zmieniałaś kalejdoskopy,
że uciekałem w głąb twojej skóry.
Mawiałaś: Jakie to piękne, świat ignoruje
nasze ręce wczepione w bezkres.

Jednak nadeszło drżenie, drobny trzepot
cieni skumulowanych w kątach
wspomnień. Coraz liczniejsze słowa
rozrzedzały winność nocy.

Chcieliśmy wierzyć – to tylko jesień snuje
swe szarości, zrzuca liście z kalendarza,
jeszcze odnajdziemy szał na wargach,
nasze splątania, wspólnoty.

W końcu ruszyłem za Diogenesem
szukać człowieka.
Na odchodnym obiecując:
Za rok spotkamy się w Jerozolimie.

Nie uwierzyłaś.

[eka]

Marcin to jeden z piękniejszych Twoich wierszy.
może dlatego, że tylko ledwie muśnięty duchem cynizmu.
Opis drogi do zwątpienia.
Bardzo mi się podoba.

[em_]

Bardzo ładny wiersz.
Można go czytać wiele razy.
Pozdrawiam