czarne nie świetli(k) chociaż wciąż zachwyca

[Alga]

szedł i wielorybią treścią wybrzuszał
spłowiałą czerń podkoszulka
niepomiernie zdziwiony obecnością
tej wąskiej czarnej gumki, która ściąga włosy
dziewczyny przyciągniętej brakiem kazań
i codziennej arytmetyki zdarzeń
syty od współczujących spojrzeń
tych uboższych choćby o dekadę
ciężaru na skroniach litrów wyplutej poezji
a wciąż dygocząc przed rankiem
kiedy obok będzie tylko ta suka
która zawsze zlizuje mu z dłoni sól

[em_]

Trzeba przyznać, ciekawe podejście do tematu

[Marcin Sztelak]

Tak, tylko czy zawsze będzie obok? Pytanie, które, może nie wprost, ale jednak, nasuwa mi się po przeczytaniu wiersza.
Na marginesie jednak zastosowałbym interpunkcje, miejscami tekst trochę się "zlewa".

Pozdrawiam.

[Koleś]

Nie przepadam za takim zbitym tekstem w poezji, lubię, gdy między wersy jest wpuszczone powietrze. Tym bardziej tutaj, mamy do czynienia ze świetnym tekstem, z efektowną metaforyką, która jednak nie wybrzmiewa, bo jak napisał Marcin, za bardzo się zlewa i nie jest to, moim zdaniem, wina braku interpunkcji (chociaż faktycznie by się przydała), ale właśnie formy zapisu.
Zdecydowanie nie przekonuje mnie ta forma, a szkoda, bo sam wiersz bardzo mi się podoba.

Plus za świetny tytuł. Rozwalił mnie.

Pozdrawiam.

[coobus]

a wciąż dygocząc przed rankiem
kiedy obok będzie tylko ta suka
która zawsze zlizuje mu z dłoni sól

to zabieram ze sobą. Bo utkwiło gdzieś pod skórą

[tabakiera]

Mi się podobają te zbite wersy, bo czytam szybko, na wydechu.
Ciekawa gimnastyka języka w dwóch pierwszych wersach - nieźle szeleści i ten szelest pasuje do treści (rymnęło mi się niechcący).

Jestem bardzo na tak.