Hymny do pogan

[Marcin Sztelak]

Wypijmy zdrowie wstrzemięźliwych,
na wąskiej dróżce cnoty
rozpychających się łokciami.

Mętne wywody zdymisjonowanego kapłana
starej wiary wzruszają do łez
stałych bywalców wypalonych
do kości chramów.

W zgliszczach szukają śladów libacji
bełkotliwie wznosząc modły. Pokątnie
oddają mocz na jeszcze ciepłe tropy
wczorajszych wojowników.

Jednak nigdzie nie widać ścieżki
do krainy płynącej mlekiem
i miodem (tym przede wszystkim).

Więc kapłan złożony w ofierze zasypia
ponownie wtulony w matkę.
W ostatnim toaście przełyka ślinę:

Daj żyć i pozwól zgłupieć innym.
O to prosimy na odchodnym.

[Gorgiasz]

Dobry wiersz, ale fraza:

Daj żyć i pozwól zgłupieć innym.

- jest jedną z najpiękniejszych i najlepiej oddających naszą rzeczywistość, z jakimi kiedykolwiek się zetknąłem.


Bo zbyt wielu tylko tego oczekuje. A tacy jak Ty i Tobie podobni - zgłupieć nie pozwalają. I piszą jakieś wiersze, jakieś teksty, co do pomyślunku zmuszają. Nie po (nowej?) linii i nie na (nowej?) bazie...

[Alek Osiński]

Podoba mi się ten wiersz, wiele w nim racji,
a przy okazji to skojarzył mi się, bo jakoś dzisiaj
wszystko mi się kojarzy bardzo z jedną piosenką...

https://www.youtube.com/watch?v=t8V2mgsKISo