kukła

[Alga]

zataczam się od krańca nocy
do brzegu dnia
wahadło zawsze wraca
od stanu pojęcia do stanu niechcenia

...Tu kukły ludźmi się bawią,
tu igra z nami czas

nasączam duszę bezczuciem
głowonóg bez jamy na trawienie
wymogów człowieczeństwa

dobrodziejstwo zapomnienia
to luksus ludzi starych lub zdiagnozowanych






fragment "Jeżeli miłość jest ..." A. Osieckiej

[alchemik]

Być marionetką kukły.
Chyba nie ma nic gorszego.
Przy czym za kukłę uważam coś bezdusznego, mającego zewnętrzne pozory człowieczeństwa.
Czas…, no cóż, to nieuniknione.
A pamięć, to często konfabulacje.
Nie zaciera się tylko modyfikuje.
Tylko śmierć nam ją odbierze.
Starość, ani choroba nie.
Najwyżej wyselekcjonuje zmodyfikuje.

Bardzo interesujące metafory.
Wahadło oznaczające czas i sinusoidę wrażeń, uczuć, pojęć.

Czas, jako zabójca duszy.

Uwielbiam rozmyślać nad twoimi wierszami, Algo.

[tabakiera]

Bardzo dobra puenta, obrazowa pierwsza strofa.
Motyw wahadła znany, ale użyłaś go na swój sposób. Zastanowiłabym się nad wersem "to igra z nami czas", wprowadziłabym w nim coś świeższego.
Wiersz refleksyjny o przemijaniu i tym, jak trudno się z nim pogodzić i o przemianach ludzkiej duszy.
Będę wracać, bo za każdym razem odczytuję w nim coś nowego. To wartościowy tekst.
Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Witaj,
i do mnie przemawia tekst. Piszesz: "dobrodziejstwo zapomnienia
to luksus ludzi starych lub zdiagnozowanych" , pomyśl, czy nie lepiej obniżyć połowę ostatniego wersu - czyli wyglądałoby to tak:
"
dobrodziejstwo zapomnienia
to luksus ludzi starych
lub zdiagnozowanych" -ale to drobiazg, w sumie bez znaczenia

[Marcin Sztelak]

Ciekawy wiersz, szkoda że nie na każdego spada dobrodziejstwo zapomnienia, chociaż niekiedy nazywamy go przekleństwem...

Pozdrawiam.

[karolek]

.