Hosanna w dzielnicy cudów

[Marcin Sztelak]

Nieszczelności w raju, na ziemię spadają
błogosławieni. Jak ulęgałki
toczą się w pyle, pomiędzy puszkami
do recyklingu.

Zbieracze zacierają ręce, chociaż wciąż zimne
jest nadzieja na rozgrzewkę.
Jednak dla wszystkich nie wystarczy, ale życie
nie jest bajką – ostatecznie.

(Chyba że Andersen, ten od nie owijania w bawełnę,
od zamarznięć i nieszczęść. Wszelkiego asortymentu).

Tymczasem rozpoczyna się kolejne święto,
pomiędzy delirką a głową pełną
najlepszych pomysłów. Później procesja, dzieci sypią
złorzeczenia kradnąc batoniki.

Wieczór, skup zamknięty, ostatnie modlitwy
zamierają w podwórkach.
Błogosławieni śpią na klatkach, pierwsza noc
pełna snów o utraconym. Norma.

Cisza, pomijając sklepy nocne i kolejki przy przejściach
na drugą stronę.

[misza]

Malownicze życie kloszardów, ale nie rajskie.
Lubię takie klimaty

[anastazja]

Błogosławieni śpią na klatkach, pierwsza noc
pełna snów o utraconym.

- na klate jeszcze jest ciepło, ale jeśli zamknięta?
Smutny wiersz. Żal mi tych "Gumisiów" (u nas tak się nazywa)ale cóż począć, kiedy nie zawsze chcą tej pomocy.
Pozdrawiam.

[alchemik]

Widzę, że w swojej poezji wziąłeś się za prozę, utrzymujących się przy życiu z błogosławieństewa recyklingu.
Ich życie przypomina ten cykl wstawania z martwych każdego dnia, a właściwie wieczora.

Interesujący temat i interesująco podany.

Ciekawe, że też masz pretensje do Andersena, iż powodował złe sny w dzieciństwie.
To nas jakoś zbliża mentalnie i doświadczeniowo.

Przejścia na drugą stronę.
Czyż to nie błogosławieństwo przerwania cyklu?
Czy to nie hosanna?
Błogosławieni pójdą tam, gdzie ich miejsce.

Pozdrawiam z wdzięcznością za odslanianie tematów i przyszłe inspiracje

Jurek