Miau

[Marcin Sztelak]

Nawiedzeni mieszkańcy blokowisk
składają ofiary domniemanej duszy
zwierząt domowych.

Ja zbieram preteksty do spotkań
z ludźmi, których coraz mniej i mniej
w okolicy. Nie tylko w sensie
geograficznym.

Najczęściej rozmawiam z kotem
wpadającym na balkon.
Zresztą na pewno chodzi o kiełbasę,
a nie o jakąś formę uczucia.

Kot zawsze odchodzi swoją drogą,
ty piszesz bardzo krótkie
wiadomości tekstowe – chowam je
pod poduszką, tam czekają na rozwinięcie.

Bezskutecznie.

[alchemik]

Oj, jaki cudowny wiersz.

Nie myśl, że przekonała mnie moja miłość do kotów.
Znam ich charakter, a właściwie charaktery.
Nie obraź się, Marcinie, ale Ty masz w sobie coś z kota.
Chodzisz własnymi drogami.
Prychasz, miauczysz, a czasami wysuwasz pazury.

A piszesz zawsze dobrze.
Masz swój styl.
Choć, czasem myślę sobie, że mógłbyś zaryzykować transcendencję.
Taką, jak w puencie.

Jurek

[Ginger86]

Samotność.
W drugiej strofie ta z wyboru.
Pierwsze strofy opisowe i ostatnia bardziej osobista.
Dowiadujemy się nieco więcej o peelu. Mądry jest ten wiersz, wychodzi od osoby dojrzałej emocjonalnie, a także od dobrego obserwatora.



Jak zawsze dobrze cię czytać.
Zawsze, coś dla siebie między wersami.
pa.

[alchemik]

Jeżeli chodzi o koty, Iga, to ty jesteś jednym z nich, tyle że rudym.
W Gdańsku istniał i chyba wciąż istnieje klub Rudego kota, na Garncarskiej.
Najważniejszy, jeżeli chodzi o bohemę.
Choć teraz przeniósł się w wirtual, nad czym nieustannie boleję.

Co ja mogę na to, że kocham koty?!
W tym Marcina.