Klątwy

[Marcin Sztelak]

Piekło jest wybrukowane i tak dalej,
ale stopy bolą od ciągłego dreptania
pomiędzy przekleństwami.

Kolejny dzień z życia ekskomunikowanego
na własne życzenie zaczyna się od próśb
– nadaremnych, powszedni pleśnieje,
winowajcy natrętnie walą do drzwi.

Pora uciekać, lecz za oknem świat bezustannie
pluje przez ramię, prosto w twarz.
Po trzykroć biją dzwony, kundle wyszczekują
requiem.

Jedyne wyjście to posiąść wiadomości,
bez rozróżnień moralnych.
Później zalec przy drodze, czekając
powoli zarastać spokojem.

A nuż następne stulecie przyniesie
odpoczynek, wieczny.
Bez potrzeby rozgrzeszeń.

[tabakiera]

Masz niepotrzebną spację przed kropką, po słowie "spokojem" - taki drobiazg.

Wiersz mocny i przytłaczający.

Jedyne wyjście to, w moim rozumieniu, pogodzenie się z własnym niepogodzeniem. Przyjęcie do wiadomości rzeczy, na które nie mamy wpływu i rezygnacja z walki ze świadomością przegranej.
Ostatnia strofa zapachniała mi apokalipsą.

[nie]

Kolejny uderzający wiersz, chyba na granicy tego, co można wycisnąć ze słów.
Niezły z ciebie poeta.

[alchemik]

Nieźle, Marcinie.

Cholernie emocjonalnie bez podkreślania emocji.
Świetne wykorzystanie porzekadeł.
I przejście do oczekiwania.
Czy to akceptacja, czy faktycznie zaleganie?

Rozgrzeszenia są śmieszne.
Rozgrzeszamy się sami, lub nie.
Pomaga miłość, przyjaźń.
Ale to tylko wsparcie.

Zastanawia mnie jednak ta puenta.
Wydaje mi się zwodniczo ironiczna.
Wręcz katastroficzna.

Wyobrażam sobie to tak.
Rozgrzeszenia nie będą potrzebne, bo nie będzie kogo rozgrzeszać.
Moralność jest paskudną rzeczą.
Wymyśliliśmy ją, czy dostaliśmy w pakiecie z rozumem?

Jurek

[anastazja]

Jakie to mądre - Marcinie. Dziwne, że tak mało osób komentowało.

[MarekSz]

Znalazłem to na głównej stronie. Kliknąłem i przeczytałem.
Nie wiem, co o tym myśleć, bo dla mnie prawdziwa poezja to musi mieć rymy. A nie taka pocięta na krótkie wersy proza. Ale muszę ci przyznać, że sama treść jest fajna. Gdybyś tak ją ubrał w prawdziwie poetycką formę byłoby git.

[lczerwosz]

Marku Sz. Musisz jeszcze wiele poczytać. Do wiersza wrócę.

[Hosanna]

a może JUŻ przyniosło tylko odważyć się wziąć

już teraz poczuć że wolność jest możliwym wyborem
i nie wynika z niej porzucanie ukochanych, zdrady ojczyzny ani złodziejstwo

bezpiecznie bohaterowi dreptać między przekleństwami

świat pluje na siebie poprzez bohatera wiersza
to on w ślinie widzi akt moralny
zamiast morza żyjątek (bakterii)
biochemicznego znacznika niepowtarzalnej istoty z jej historią
fabryki rozkładu wielocukrów
wilgotnej ochrony delikatnych pieczar chłonących

ach pisze co mi ślina na język przyniesie

[karolek]

.