często cię mam

[Ginger86]

na końcu języka
jesteś
deszczowym oddechem
który wnika pod moje ubranie
kroplą

jesteś powiewem wiatru
powietrzem wsiąkającym w skórę

ale nigdy
nie pamiętam twojego imienia

[lczerwosz]

A kto by tam nazywał wiatr i wodę, co swoje są, przecież własne na zawsze. Gdy ich zbraknie, przypomnisz imię, przypomnisz i umieścisz na czubku języka. Do spadu.

[alchemik]

Może mnie urzekłaś, ale nie znam erotyków lepszych od twoich.

Za tę odpowiedź zbiorę burzę, albo milczenie.
Trudno.
Staram się być szczery.

W wierszu, zaś, starałbym się uniknąć powtórzenia jesteś

na końcu języka
jesteś
deszczowym oddechem
który wnika pod moje ubranie
kroplą

powiewem wiatru
powietrzem wsiąkającym w skórę

ale nigdy
nie pamiętam twojego imienia

[Marcin Sztelak]

Piękny erotyk, z wieloznaczną puentą. A na marginesie wogóle pozbyłbym się jesteś.

Pozdrawiam.

[alchemik]

Fakt.
Zupełnie bez jesteś.

[lczerwosz]

a którego jesteś, obu?
ja bym oba zostawił
a nawet przestawił szyk i zaczął od jesteś

[Lucile]

jeżeli mogę się wtrącić, to istotnie - oczywiście, to jest tylko moje zdanie i nie musisz go brać pod uwagę - zrezygnowanie z jesteś przysłużyłoby się tym pięknie płynącym wersom.
Tytuł czytam jako pierwszy wers, właśnie tak

czesto cię mam
na końcu języka

deszczowym oddechem
który wnika pod moje ubranie
kroplą

powiewem wiatru
powietrzem wsiąkającym w skórę

ale nigdy
nie pamiętam twojego imienia


Jednak, nawet z tym podwójnym jesteś wiersz bardzo mi się podoba

Miłego wieczoru, pozdrawiam
Lucile

[em_]

Według mnie - jesteś - nie przeszkadzają.
A wiersz całkiem przyjemny.
Pozdrawiam

[Ginger86]

Ja za em... wedlug mnie powtorzenie nie powinno aczkolwiek moze - przeszkadzac.
Dzieki za komentarze.

Milego

[eka]

Często cię mam, ale nigdy nie pamiętam twojego imienia.

Napisałaś, a człowiek tym (niemal paradoksem) poruszony, intensywnie rozmyśla nad tożsamością adresata.

Od konotacji związanych z utraconą wiarą po uczucie, o którym udało się częściowo zapomnieć, ale nie do końca.
Na pewno to byt, który zaistniał, bo na końcu języka ma się te nazwy, które umysł ukrył głęboko. Wyjątkowo głęboko schował, jeśli... nigdy.
Piękna, melancholijna nuta w wierszu, Iga.