tę łąkę zabiorę ze sobą

[skaranie boskie]

Lubię takie rozpisane (niektórzy twierdzą, że przegadane) wiersze.
Ten mnie zatrzymał naprawdę pięknymi opisami. Widziałem łąkę, stracha, ptaki, a przecież myśli biegły zupełnie gdzie indziej. Potrafiłeś nimi sprawnie pokierować, Autorze. Brawo.

[em_]

Już od tytułu jest pięknie.
Wiersz w Twoim stylu

[Hosanna]

łagodny wiersz o zbliżaniu się do umierania

ale czy to wizja końca się zbliża czy sam koniec
a może jeszcze nie czas na myślenie o koncu ale o jego wizji już tak ?

a możne koniec świata to utrata ego i medytacja w której jak ego przeczuwa zostanie zaprzeczone porzucone a zarazem wywyższone to czemu służy nawet ono