Dzień maszerującego zboża (День похідного зерна)

[barteczekm]

Wczesnym latem na placach robi się gwarno,
krzyczy radośnie młody nawóz trzymając w rękach proroctwo zrobione z plastiku.
Coraz celniej plujące wodą,
która w najnowszym, ciężkim wcieleniu
masowo zamieni w wino biegnące na oślep ciała.

Nerwowo wchłaniam ten dzień spod znaku uciążliwego słońca
słysząc szybsze tąpnięcia ziemi.
Drży wewnętrznie odlegle widzenie, gdy
tuż obok złotem o niskiej próbie maszeruje zboże.

Znając cykl czeka cierpliwie aż dorośnie pokarm i zejdzie z podwórek,
być może podczas kolejnego sezonu
będzie już mogło konstruować kłosy
nadmiernie karmione ludzkim mięsem.

Sól zawłaszcza powoli słodkie krople rosy,
wypełnia je pędem.

Piaskownica tak samo pełna od dzieci jak pełne będą doły,
ubrania dla lalek przejdą w bandaże
a piasek kolorowych wiader przejmą łopaty z wapnem.

Wieczorem przy wdychaniu łajna
kosy odtwarzają dziobami nieznane już dawno pieśni,
tracą jednostkowy wyraz dotąd rozpoznawalne twarze
płowieją od nadmiaru ciepła, które spadło nagle
wczesnego lata kiedy zrobiło się gwarno.