Śmierć poezji

[Marcin Sztelak]

Przerażająca łatwość słowa splata
wieńce. Na szarfach żłobimy
drżącą ręką: ostatnie pożegnanie.

I chociaż kosmos na jej wyciągnięcie,
wystarczy wspiąć się na palce,
wciąż poszukujemy w ziemi.
Najlepszych uzasadnień.

Później, płacząc, rozmazujemy błoto
na twarzach. Poszarzałych
wraz z horyzontem, w którym zanika
bełkot mów. Górnolotnych.

W pośpiechu zakopujemy trumnę,
a każdy ma zapisane na wewnętrznej
stronie skóry:ja nie umrę.

A przynajmniej nie dziś.
I na pewno nie wczoraj.

[eka]

Może problemy twórcze, ale również wiersz tak mocno napisany, że obecny jest ryt śmierci biologicznej.
Poezja chyba powinna drążyć i ziemskie profanum, i na wyciągnięcie ręki kosmiczne przestrzenie - sacrum.
Kiedyś zastanawiałam się, dlaczego tak często stosujesz krótkie zdania, a i często jednowyrazowe ich równoważniki. Dynamizują tekst, ale widzę, że fantastycznie bronią (w zapisie interpunkcyjnym) przed nietrafionymi przerzutniami.

[tabakiera]

Tytuł prowadzi mnie ku temu, jak umiera poezja.
Druga strofa wskazuje, że przez przyziemność. Górnolotność też jej nie służy.
No i błoto, paskuda i brud, które nas otaczają.

Twórca ma często nadzieję, że zostanie po nim sztuka.

Puenta pesymistyczna - nie dziś i nie wczoraj, to wskazanie na jutro.
Chociaż... stawianie sobie krótkowzrocznych celów daje szanse na przetrwanie.
Małymi kroczkami do... nieuniknionej, jednak.

[lczerwosz]

Przerażająca łatwość słowa splata
wieńce. Na szarfach żłobimy
drżącą ręką: ostatnie pożegnanie. bym inaczej zaakcentował: drżącą ręką żłobimy na szarfach ostatnie pożegnanie. I chociaż kosmos na jej wyciągnięcie, // I chociaż kosmos jest na wyciągnięcie - wiadomo że ręki
wystarczy wspiąć się na palce,
wciąż poszukujemy w ziemi. //czy nie na ziemi
Najlepszych uzasadnień. Albo też inny akcent zdaniowy: wciąż w ziemi poszukujemy - jak w błocie a nawet w g. To jest dramatyczne Później, płacząc, rozmazujemy błoto
na twarzach. Poszarzałych // po?, robi sie bardziej powszechne, społeczne, powtarzalne i ma to głęboki sens
wraz z horyzontem, w którym zanika //za którym
bełkot mów. Górnolotnych. //super

W pośpiechu zakopujemy trumnę,
a każdy ma zapisane na wewnętrznej
stronie skóry:ja nie umrę.

A przynajmniej nie dziś.
I na pewno nie wczoraj.

Puenta by mogła robić za złotą myśl w stosownym dziale!
W tekście pokazałem drobiazgi, które mi nie pasują. Przynajmniej nie ma w pobliżu wszystkowiedzącego, to się odważyłem.