bezsenność inaczej

[Eärendil]

Zwilczony księżyc, grasuje w szklance wody,
na nocnym stoliku, gdzie czas snu - z góry
określony - nie marnuje ani chwili.
Wypijam srebrny płyn i cały zwilczony,
nie mogę zasnąć.

*
Spójrz jak noc wysoko ścieli
migotanie księżycowe
jak Cefeusz Kasjopei
cały rok zawraca głowę

[Henryk VIII]

Witaj,
nnno ... jestem pod wielkim wrażeniem. Neologizm " zwilczony" - genialnie oddaje klimat Twego utworu. "Zwilczenie" podmiotu lirycznego - to doskonała klamra, zamykająca całość. Motyw wilka ( a w domyśle i wilkołaka) od wieków kojarzy się nieodmiennie z bezsennością - wszak wilki ( wilkołaki) grasują właśnie w nocy - i wtedy nie śpią.
Wielkie
h8

[anastazja]

Wow! - wilkołaki i inne nocne...brrr. Ale podoba mi się ten dreszcz emocji.

[Ania Ostrowska]

zawracanie głowy w końcówce wprowadza nieco żartobliwy ton, który przełamuje grozę zwilczenia, i to jest bardzo trafny zabieg.

Zastanawiam się tylko, czy konieczny jest przymiotnik "księżycowe"? Mamy już wcześniej wyraźnie określoną w wierszu scenerię, a zaledwie w poprzednim wersie "noc", więc dla mnie "księżycowe" jest już tylko wypełniaczem, który nie dodaje treści.

W niezrozumiały dla mnie sposób są też powstawiane przecinki; w pierwszej strofie jest ich za dużo, zostawiłabym tylko jeden - w drugim wersie. Natomiast w drugiej części, moim zdaniem, brakuje przecinka przed drugim "jak" i kropki na końcu.
Pozdrawiam

[lczerwosz]

Wypicie srebrnego płynu powinno podziałać. Skutecznie uśpić. Rtęć.

Nie używałbym dwa razy słowa zwilczony. Nawet ani razu. To neologizm, jasne.
Ale czemu zwilczony jest księżyc, dlaczego PL też staje sięzwilczony. Od wilka czy wilkołaka.
No i te przecinki.

Ten księżyc grasuje w szklance wody.
Na nocnym stoliku,
gdzie czas snu jest z góry określony,
nie marnuje ani chwili.

*
Spójrz, jak wysoko się ścieli
migotanie księżycowe.
Cefeusz Kasjopei
cały rok zawraca mi głowę.

Wypijam srebrny płyn i nadal
nie mogę zasnąć.

[Eärendil]

neologizm jest zapożyczeniem z piosenki M.Bajora. Jeśli chodzi o rymowaną część tekstu, miał to być swego rodzaju dialog między "artystą", a jego muzą. Co do interpunkcji, to leży u mnie i woła o pomstę do nieba. Może z czasem i to załapię. Dzięki za Wasz czas i słówko. Pozdrowienia

[Marcin Sztelak]

Zwilczenie jest świetne. Ogólnie cały wiersz trzyma klimat, mimo przymrużenia oka. Natomiast interpunkcja... Hmm, do dopracowania.

Pozdrawiam.

[ajw]

Podoba mi się to zwilczenie, ale nie rozumiem po co je powtarzać. Końcówka niepotrzebnie zrymowana. Być może to celowy zabieg, ale mnie nie przekonuje.

[eka]

Zwilczony księżyc grasuje w szklance wody
na nocnym stoliku, gdzie czas snu - z góry
określony - nie marnuje ani chwili.
Wypijam srebrny płyn i cały zwilczony,
nie mogę zasnąć.

*
Spójrz, jak noc wysoko ścieli
migotanie księżycowe,
jak Cefeusz Kasjopei
cały rok zawraca głowę.

Mocny i konkretnie określający ten neologizm, super odniesienie do wyjącego księżyca i podmiotu, ale może warto by było użyć zwilczenia raz jeden i jakoś (wiem, zadanie niełatwe) tylko powiązać oba rzeczowniki.
Druga cząstka - niesamowita.
Liryzm w czystej postaci, coraz mniej go we współczesnej poezji.